ციყვების ავტონომია - 4

თავი 13

-ნოე ბატონო ყველა ჩიტის ბუდე განადგურებულია, და ყველა ჩიტი გავყარეთ აქედან-მოახსენეს ნოეს შუაღამისას

-ოტო სადაა ხომ არ გინახიათ? ოტო რატომ არ მოვიდა? - იკითხა ნოემ

-არ ვიცით სადაა... არ გვინახია... ნოე ბატონო ოტოს არც ფრინველების გაყრაში მიუღია მონაწილეობა, ალბათ გვიღალატა

-სულელო!...-გაბრაზდა ნოე,-რეებს ამბობ, ოტო მე გავუშვი საქმეზე, სპეციალური დავალება მივეცი, შენ ვინ მოქცა იმის უფლება რომ ასე იფსაუბრო, შენი ადგილი იცოდე-თუმცა ნოემ არ იცოდა რატომ ამბობდა ამას, მან ხომ არ იცოდა სად იყო ოტო, ეგება მართლა მიატოვა ოტომ, ეგება მართლა უღალატა... მარა ვისთან უნდა ეღალატა... ნოე საკუთარ თავს გამოუტყდა რომ უკვე კინაღამ თვითონაც დაიჯერა არ არსებული მტრის არსებობა.

            ამ დროს ოტო ასული იყო ერთერთი მაღალი ხის მიტოვებულ ფუღუროში და ამ ყველაფერს უსმენდა, უსმენდა იმიტომ რომ დანახვა არ უნდოდა, ყურებზე ხელს იფარებდა ჩიტებისა და აბრტყების ჩხავილი რომ არ გაეგო, მაგრამ არაფერი გამოდიოდა, რას არ დასთმობდა ეს ხმა რაც შეიძლება მალე შეწყვეტილიყო, მაგრამ ამაოდ, რამოდენიმე გაუბედურებულმა ჩიტმა იმ ფუღუროსაც ჩაუქროლა სადაც ოტო დამალული იყო. ოტოს მთელი ღამე არ ეძინა, რა დააძინებდა სულ მომხდარზე ფიქრობდა:

„ეს რაღა საჭირო იყო... ჩიტები რაღა მოიგონა, ან სად იგონებს ასეთ რამეებს, ან როგორ.... საიდან მოვიდა სად გაიზარდა...?  ირგვლივ არავინ დაიტოვა ვინც კი დაარიგებდა, რომელიმე საქციელს დაუწუნებდა ან შეუქებდა... ჩიტები რა შუაში არიან ჩიტები, ამდენი წელი  არავინ ხელს არ გვიშლიდა და ერთად ვცხოვრობდით და ეხლა გახდა შეუძლებელი ჩვენი ცხოვრება...  არც არავინ დარჩა უხუცესთაგან ვინც ეტყოდა რომ ამის გაკეთბა არ შეიძლება, ყველა უხუცესი და ჭკვიანი ციყვი ან გაიქცა ან დაჭერილია... ჩიტები ხომ პარაზიტებს და მწერებს ჭამდნენ, და  ჩვენს მიწას პარაზიტებისგან იცავდნენ.. ეხლა კი პარაზიტები და ჭიაღუები შეგვჭამენ და სარჩოს შეგვიჭამენ...  ჩვენ ძველის შეცვლა გვინდოდა ახალით და უკეთესით, მაგარმ ეს რა გამოვიდა, ადრე უხუცესები მართვდენ ციყვებს, მართალია ბევრი დრომოჭმული ტრადიცია გვქონდა, მაგრამ ასე ერთპიროვნილ გადაწყვეტილებებს არავინ იღებდა და ყოველ სიახლის შემოღებას ყველაფერს კარგად აწონ დაწონიდნენ, ეხლა კი რასაც ერთი იტყვის ყველანი იმას ვაკეთებთ, ისე რომ არც კი ვეკითხებით ეს სიახლე სიკეთს მოგვიტანს თუ არა,  არც ამ სიახლეების დანრგვა ყოფილა ადვილი....

  ოტოს ეს ფიქრები არ ასვენებდა, ყველაზე მეტად ის ტანჯავდა რომ გამოსავალს ევრ პოულობდა, არ იცოდა რა უნდა ექნა,  ნოეს სიტყვები ახსნედებოდა: ,,ჩვენ მიზნის მისარწევად წინ უნდა ვიაროთო? თუ უკან დავიხევთ უფრო დიდი დანაშაულიაო, განა კიდე რამდენი სისხლი უნდა დაირვაროს ამ მიზნის მისარწევად... ბოლოს თუ სედეგით დამტკბობი არავინ დარჩა მაშინ რისთვის ვიბრძვით?.. რა ა რის  ნოეს საბოლოო მიზანი.."

  შუა ღამე იყო, ოტო უღრან ტყეში მირბოდა თავქუდმოგლეჯილი, უკან არც კი იხედებოდა, არც აქეთ იქით, მირბოდა წინ დასახული მიზნისაკენ... სხვა დროს ოტო ტყეში მარტო ვერ გამოვიდოდა, "ნუთუ სიმწარემ და გაჭირვებამ ისე გამათამამა რომ ამ შუა ღამისას აღარაფრის მეშინია?"  გაიფიქრა ოტომ... ,,ან კიდევ რისი უნდ ამეშინოდეს, ამ უღრან ტყეში არავინ და არარაფერი დარჩა ციყვების გარდა..."

     მიხვდა რომ ეს შიშის დაძლევაა რ იყო, უბრალოდ შიში გაქრა იმის გამო რომ სრულ სიცარიელეში იყო და აქ რისიღა უნდა შეშინებოდა, ტყეში ჭრიჭინებიც კი არღრ ჭრიჭინებდნენ, მხოლოდ ვლავ ძალიან შორიდან მოისმოდა აწიოკებული და გაუბედურებული ჩიტების გლოვა,  ჯერ კიდევ ისევ უკუნითი სიბნელე იყო როცა ოტო მიადგა სიყვების საპყრობილეს, რომელიც  სიცვების ქალაქიდან ძალინ შრს იყო, და სადაც ურიელი და ზორაიას მიიყვანა, საპყრობილეს აშენებას ხშირად აკვირდებოდა და იცოდა თუ როგორ უნდა შეპარულიყო იმ ქოხში სადაც ურიელი და ზორაია იყო.

     ოტო ისე შეიპარა ზორაიას და ურიელის ქოხში, რომ მართლაც არავის დაუნახია, თუმცა ქოხში ორივე მღვიძარი დახვდა,

-რომელი ხარ? დაიყვირა ურიელმა

-ჩუმათ ბატონო ურიელ, ოტო ვარ... ნუ ხმაურობთ, ჩუმად მოვედი არავინ იცის აქ რომ ვარ.

-ოტო... და ჩუმათ რატომ მოხვედი? ვის უმალავ შენს მოსვლას გაუკვირდა ზორაის

-რაღაც მოხდა, ნოე არც ისე კარგი აღმოჩნდა, როგორც მეგონა

-აჰა... იმედგაცრუება ნახე მასსში...  ნეტა რას ელოდებოდი მისგან?

-უკეთესობას... თქვენ ეს მითხარით რატომ არ გძინავთ ასე გვიან? ცუდად ხომ არ გექცევიან?

-ოტო მაგას აღარ აქვს მნიშნვნელობა.... შენ ის მითხარი აქ რატომ მოხვედი?-კითხა ურიელმა ცოტა უხეში ტონით

-თქვენს გადასარჩენად... ხომ გითხარით ნოე მივატოვა, და ეგრევ აქეთ გამოვქანდი

-და რატომ ჩათვალე რომ ჩვენ გვჭირდება გადარჩენა??

-რას ამბობ ბერიკაცო-ჩაერია ზორაია-სულ გამოჩერჩტდი იმდენი გარტყმევინეს თავი, როგორ არ გვჭირდება დახმარება... აქედან თუ გავახწევთ მაგას რა ჯობია

-ტავი გარტყმევინეს... -გაბრაზდა ოტო- ვინ გაბედა

-ოტო მააგს აღარ აქვს მნიშვნელობა... რომ გითხრა ვინაა რას იზავ?  არც არაფერს არ იზავ, შენც ისეთივე მშიშარა ხარ როგორც სხვები

-მე არ ვარ მშიშარა... მე შიში დავამარცხე იმისათვის რომ აქ მოვსულიყავი და თქვენ გადამერჩინეთ

-შიში დაამარცხე?.. რომელი შიში, შენ შიშმა მოგიყვანა სწორედ აქ, სასოწარკვეთაში ჩავარდი და არ იცოდი რა გექნა საით წასულიყავი, და თავის გადასარცენად მიზანი გჭირდებოდა მიზნად კი ის დაისახე რაც ყვეალზე ადვილი იყო შენთვის

-ეგ როგორ?-გაუკვირდა ოტოს, რომელიც ურიელისაგან მადლიერებას მოელოდა და არა ასეტ საყვედურს, ზორაია კი უმად იყო და ხმას ვერარ ირებდა

-როგორ და ჩვეულებრივად...  შენ  ჩვეულებრივი ლაჩარი ხარ, შიშმა დაგიპყრო,  შენ რომ ვაჟკაცობა მოგეკრიფა და შიში დაგეძლია, მიხვიდოდი და ნოეს დაამარცხებდი, ეხლა კი მოხვედი ჩვენთან იმიტომ რომ სინდისი გაწუხებს, ისევ შენს თავზე ფიქრობ და სხვაა არავიზე, გინდა რომ შეშინებულმა საკუთარი თავი იხსნა, გინდა რომ შენი სინდისი სუფთა იყოს...

-ურიელ ოტოს უნდა რომ დაგვეხმაროს-ჩაერია ზორაია

-არა ჩვენ არ გვეხმარება, საკუთარ თავს ეხმარება...  ჩვენი დახმარება რომ სდომოდა საციყვეთს გადაარჩენდა, მოხვედი ეხლა და უნდა გაგვაპარო სადარც, აქედან რომ გაგვიყვან მერე სად წაგვიყვან? ამაზე თუ გიფიქრია?..

ოტოს ჩაფიქრდა, ურიელისგან ასე დატუქსვა არასოდეს არ მიუღია, ყელში სიმწრის ბუშტი უჭერდა და ხმას ვერ ირებდა, თითქოოს რაღაცის თქმაც უნდოდა, მაგარამ ვერ შეძლო,

-რა თქმა უნდა არ გიფიქრია- გააგრძელა ურიელმა-აქედან გავიყვან, მერე, ტყეში ვიცხოვრებტ ორი მოხუცი, მდინარეს ვერ გადავლახავთ და ლტოლვილად ვერ წავალთ გაღმა ნაპირზე გზაში დავიხოცებით, ასე რომ შენი მოსვლა აქ უაზრობა იყო, ისეთივე უაზრობა რასაც ამდენიხნის მანძილზე აკეთებდი,

-კარგი ურიელ დაწყნარდი, შეიბრალე ოტო ცოდოა- კვლავ ჩაერია ზორაიას 

-აქ ყველაზე საცოდავი მარტლაც ოტოა, მაგრამ მან ასეტ დღეში თავი თვითონ ჩაიგდო- ხმამაღლა იყვირა ურიელმა, ურიელის ყვირილზე დაცვის ხმაც მოისმა შორიდან, ,,რა ხმაურია ყვრიოდა გუშაგი", 

-ჩუმად ბატონო ურიელ, გუშაგი გაიგებს- უთხრა ოტომ

-აკი გეუბნებოდი ლაჩარი და მშიშარა ხარმეთქი, როგორ ფიქრობ მე იმაზე უარესი რარა დამემართება არც ეხლა მჭირს, ეხლა სიკვდილი მხოლოდ ხსნა იქნება ჩვენთვის, შენ კვლავ საკუათარი თავი გადარდებს...

-ბატონო ურიელ, ადრე სულ სხვანაირაად მიყურებდით, მეგონა ოდნავ მაინც გიყვარდით და თქვენთვის რამეს მაინც წარმვადგენდი

-შენ ნოეს მხოლოდ რამდენიმე წელია იცნობ და მასსში რომ იმედგაცრუება ნახე უკვე აღარ იცი რა ქნა და ყოველ წამს ზიზღი მის მიმართ იზრდება და იზრდება, და შეგიძლია წარმოიდგინო შვილივით აღზრდილ ადამიანში რომ დიდ იმედგაცრუებას ნახავ რა მდგომარეობაში იქნები... წადი ოტო ეხლა და საკუათარი თავი გადაირჩინე... თორე ჩვენთვის სიკვდილი ეხლა ყველაზე დიდი შვება იქნება, ჩვენ ასე ვერ გადაგვარჩენ.
-ურიელ, ასე მკაცრიც ნუ იქნები-ტირილით წარმოსთქვა ზორაიამ
-წადი ოტო, წადი..  შენი ხნსა აქ არ არის, სხვაგან უნდა ეძიო ხსნა...  ხომ ხედავ ჩვენ სიცოცხლის დაკარგვისაც არ გვეშინია და არც სიკვდილის, არც იმ გუშაგების გვეშინია რომლისგანაც შეშინებული ჩუმად ლაპარაკობ რომა რ მოვიდნენ, არ გიპოვნონ და არ დაგიჭირონ, რისი გეშინია ოტო?.. რომ დაგიჭირონ?  ... და იმის არ გეშინია რომ არ დაგიჭირონ?....
  ოტო ქვასავით იყო გაშეშებული, ვერაფრის თქმას ვერ ბედავდა, არ ელოდა ურიელისაგან ასეთ დამოკიდებულებას, არც ზორაიასგან ელოდა ასეთ გამოხედვას, მათ თვალებში აღარ იყო ის სიხარული რაც ადრე იგრძნობოდა ხოლმე. ოტოს უნდოდა რაიმე პასუხი დაებრუნებინა ურიელისათვის, მაგრამ ურიელი ყველაფერ სიამრთლეს ეუბნებოდა და აზრებს თავი ვერ მოუყარა რომ პასუხი გაეცა,  ასე გაშეშებული და ხმა ამოუღებელი გავიდა ოტო ქოხიდან, გარეთ უკუნითი სიბნელე იყო და მხოლოდ გუშაგები დარბოდენ აქეთ იქით ხმაურის მიზეზს. ოტო კი  მიუყვებოდა ბილიკს რომელიც გარღვეული ღობისკენ მიდიოდა ისე რომ გუშაგებს არც აქცევდა ყურადღებას,  მხოლოდ მაშნ მოეგე გონს როცა ორი გუშაგი დაესხა ტავს და ხელები გაუკოჭეს.

თავი 14

ნოემ ის ღამე ერთ მიტოვებულ ფუღუროში გაათია, უხუცესმა ციყვებმა უთხრეს რომ ეს ფუღურო მიტოვებულია და შეეძლო აქ ეცხოვრა, თუ აქ დარჩენასა და ცხოვრებას გადაწყვიტავდა შეეძლო ისე კეთილმოეწყო როგორც თვითონ უნდოდა.  ნოეს ერთი სული ჰქონდა  გათნებულიყო რომ დილას ისევ ციყვებთნ გასულიყო და გასაუბრებოდ ამათ, ნოეს ძალიან მოსწონდა სხვა ციყვებთნ ურთიერთობა, ამიტომ მზე ჯერ არმოსული არ იყო რომ ნოე უკვე გარეთ იყო და ცდილობდა ვინმეს გასაუბრებოდა, თუცა ნოეს უკვე ყურადღბას არც არავინ აქცევდა, დილას გაღვიძებული ციყვი ფუღუროდან აგმოდიოდა თუა რა დილასვე ნოეს მიესალმებოდა და ,,საშოვაზე“ გარბოდა, ყველა მუშაობდა და ნეოსთვის არ ეცალათ.

ნოემ ცოტახანში ფუღუროდან გამოსული აბეშურა შეამჩნია, რომელიც სადღც გარბოდა, ნოეს მხოლოდ მიესალმა და გვერდზე ჩუქროლა, ნოეს გაუკვირდა აბეშურას ასეთი საქციელი და უთხრა

-შენ რაღა მოგივიდა?.. შენ მაინც გამომელაპარაკე

-ნოე, ხომ მოგესალმე... შენთანე რთდ ვერ დავრჩები საშავრზე გავდივარ, ზამთრისთვის სანოვაგე უნდა შევაგროვო.

-ბელადის ქალიშვილიც აგროვებს სარჩოს?-გაუკვირდა ნოეს

-აბა ბელადს და მის ქალიშვილს ზამთარში ჭამა არ უნდათ? თუ გგონია რომ ჩემს მაგივრად სხვა შეაგროვებს.. -ეს უთხრა აბეშურამ და განაგრძო გზა, მერე მობრუნდა დ ანოეს უთხრა

-ნოე , უხუცესებს შენი ნახვა უნდათ- შუადღეზე მთვარ დარბაზსში გელოდებიან

ნოეს გაუკვირდა აბეშურა დღეს რომ ასე ცივად შეხვდა, მაგრამ რას იზავდა  გაანგრძო გზა, აქა იქ ამჩნევდა თუ როგორ იყურებიან ფუღუროდან პატარა ციყვები, რომლებიც თავიანთ მშობლებს დაეტოვებინათ ფუღუროშ, თვითონ კი  საშოვარზე წასულიყვნენ, ნოე რამდენინე მადგანს გამოელაპარაკა, პატარა ციყვები დაემალნენ, მშობლებისაგან გაფრთხილებულები იყვნენ რომ უცნობებს არ დალაპარაკებოდენ.  ნოემ  თავის შესაქცევი ვერაფერი ვერ ნახა და გადაწყვიტა ტყე დაეთვალიერებინა სანამ  შადღე მოვიდოდა და უხუცესებს შეხვდებოდა.  საკმაოდ დიდ ტერიტორიას მოიცავდა კუნძული რომელზეც ნოე გამოირიყა, უამრავი ცხოველები დადიოდენ აქეთ იქით დაფრინავდნენ ფრინველები, კუნძულს  ნაპირთან ერთი წაქცეული ხის მორი აკავშირებდა, რომელიც უკვე ძალიან დამპალი იყო წყალშ დიდხანს გდებისგან, ამ წაქცეულ მორზე აქეთ იქით დარბოდენ ციყვები, ზოგჯერ სხვა ცხოველიც გადაირბენდა ან ჩიტი ჩამოჯდებოდა ხოლმე, ზოგ ციყვს კუნძულზე შემოჰქონდა თხილი ზოგს კუნძულიდან გაჰქონდა, ნოეს აღარ ჰქონდა სურვილი ტაძრის მხარეს კიდევ წასულიყო და ტაძართან აბსალომი ენახა, ამიტომ კუნძულის მეორე მხარეს წავიდა, თუმცა განსაკუთრებული არაფერი არ ხდებოდა, ყოველი მათგანი ჩაბმული იყო საქმეშ და მუშაობდა

შუადღეზე ნოე მთავარ დარბაზსში მივიდა, სადაც  უხუცესები ელოდებოდნენ, დარბაზის ბოლოში შემაღლებულ ადგილას იდგა სკამი, რომელზეც ბელადი, ლუდვიგ-ნოტნა ისჯდა, მას გვერდით და დაბლა იჯდა ქურუმი აბსალომი, ხოლო ცოტა მოშირებით ერთ გრძელ სკამზე იჯდნენ, ურიელი, პატივცემული ბა და პატივცემული გო, უხუცესები ელოდნენ ნოეს გამოჩენას, და შიგნიტ თავისტან შეიპატიჟეს და შუაში სპეციალურად გამზადებულ სკამზე დასვეს,

-აბა ნოე როგორ მოისვენე? მგონი მოღონიერდი და ფეხზე დგეხარ-დაიწყო საუბარი ბელადმა,

-ბატონებო ძალაინ დიდი მადლობა ასეთი თბილი მიღებისათვის და ცეზმე ზრუნვისატვის, თქვენ რომ არა ალბათ ცოცხალიც აღარ ვიქნებოდი

-ნოე ჩვენთან როგორ მოგწონს-ჩაერია ბა

-ძალიან კარგია, მშრომელი და კეთილგანწყობილები ხართ.-უპასუხა ნოემ

ცოტახანი ოთახში სიჩუმე ჩამოვარდა, სიჩუმე და უხერხულობა აბსალომმა დაარღვია

-შენ ალბათ აქ დარჩენას არ მოინდომებ, და შენს გზას განაგრძობ არა...  ნუ გეშინია საკმარის სარჩოს და მალამოს გაგატანთ

-კი მარა რატო? - გაუკვირდა გოს, ურიელი კი ამ დროს ჩუმად იყო და ხმასა რ იღებდა საერთოდ

-მე და ნოემ გუშინ გავისაუბრეთ-განაგრძო ქურუმმა- ჩემთნ იყო მოსული ტაძარში, მაშნ არ გეტყობოდა რომ ჩვენი ყოფით და ტრადიციებით იყავი მოხიბლული. ნოე მიხვდა რომ ქურუმს არ უნდოდა ნოე რომ აქ დარჩენილიყო... თითქოს მისი ყოფნა ქურუმს დისკომფორთს შეუქმნიდა, აშკარად ზიზიღი ამოიკითხა მან აბსალომის თავებში, ქურუმი ყველას იმონებდა, ყველა ვალდებული იყო ქურრუმისათვის პატივი ეცა, დ ამოწიწებით მოყრობოდა მას, და ქურუმმა იცოდა რომ ნოესტან ეს საქციელი არ გაუვიდოდა, და ნოეს ბევრ მის საქციელზე შეკითხვები ექნებოდა.

-ნოე რა ა რ მოგეწონა ჩვენს ტაძარში- ჩაერია ბელადი

ნოე ცოტახას დადუმდა, გასაცემი პასუხი აწონ დაწონა და შემდეგ უპასუხა

-არაფერი,  უგრალოდ გაკვირვება გამოვხატე უცნაური ფერის ციყვზე, ესეთი ციყვი რველად ვნახე სულ ეს იყო

-პატივცემულო ლუდვიგ-ნოტნა, მან არასწორი შეკიტხვების დასმა დაიწყო, ისეთების როგორებსაც პროვოკატორები სვავენ, არამგონია მისი აქ დარჩენე ჩვენთვის სიკეთის მომტანი იყოს, ჯობია თავის გზას გაუდგეს.

-ნებისმიერი ჯანსარად მოაზროოვნე ციყვის საქმე შეკითხვები დასვას იმაზე რაც ევრ გაიგო, ჩვენ რისთვის ვართ აქ, უნდ აავუხსნათ და ვასწავლოთ, ნოე თუ ჩვენთნ დარჩება ბევრ საახლეს ვისწავლით მისგან, გავიგებთ როგორ ცხოვრობენ შორეული ტომის ციყვები, ჩვენგანაც ბევრ რამე საიხელს შეიძენს ნოე-სთქვა ბელადმა, მერე ფეხზე წამოდგა და ნოესთან მივიდა, თვალებში ჩახედა და კითხა,

-შენ რა გაქვს ნოე გადაწყვეტილი, დარჩები თუ შენს გზას გაუდგები

-მე დარჩენა მსურს-უცებვე უპასუხა ნოემ, თითქოს ქურუმის ნალაპარაკებმა ერთიანად ჩააგდო ეშხში და აზარტში, და უფრო მეტად მოუნდა დარჩენა

-ჩალაიანც კარგი გადაწყვეტილია- განაგრძო ბელადმა- სხვა უხუცესებს ხომ არაეფრი გაქვთ სათქმელი- გადახედა ბელადმა ურიელს პატივცემულ ბასა და პატივცემულ გოს, რომლებმაც თანხმობის ნიშნად თავი დააქნიეს, ურიელი კი კვკავ ჩუმად და გაუნძრევლად იყო. ლუდვიგ-ნოტნას ურიელის ჩაურევლობა არ ესიამოვნა და პირდაპირ ურიელს მიმართა:

-პატივცემულო ირიელ, თქვენი რჩევები ჩვეს თათბირს ხშირად წარსდგომია, რას იტყვი ნოეს დარჩენაზე, რამე განსხავავებულია ზრი ხომ არ გაქვს,

ურიელმა ჩაახველა და თიტქოს კარგად ნაფიქრი აწონდ დაწონილი პასუხი გასცა,

-არანაირი მორალური უფლება არა გვაქვს, უარი უთხრათ ციყვს დახარებაზე, როემლსაც ჩევნთნ ცხოვრება უნდა, თანაც ის უნდა შეგვეჩვიოს ჩვენ და და ჩვენ მას, არაკეთილშობილური საქციელი იქნება ვუთხრათ უარი როცა ის აქ ცხოვრების სურვილს გამოხატავს, ახალი აზრები და ახალი ციყვები სასიკეთოდ წარადგება ჩვენს საზოგადოებას, მაგრამ... ერთი კია ნოეს ევალება უფრო მეტად ღრმად და საფუძვლიანად გაეცნოს ჩვენს ტრადიციებს და კარგად გაანალიზოს იგი, უცხოტომელს შეიძლება ჩვენთვის ჩვეულებრივად მისაღები რამ ძალზედ უცნაურად მოეჩვენოს, ასე რომ მეტი დაკვირვება და ყურადღება მართებს.

-ძალიაანც კაი-გაუხარდა ებალდს, შემდეგ ნოესთან მივიდა მხარზე ხელი დაადო და უთხრა- გაითვალისწინე, ურიელსი რჩევებს ყველაზე დიდი აფსი აქვს ჩვენში...-შემდეგ ნოეს კარისკენ მიანიშნა და თან უთხრა- მალე შეჯვარების სეზონიც დაიწყება, ვინმე ნახე ჩვენთან ულამაზესი გოგოები გვყავს და შექმენი ოჯახი ჩვენთან- ეს უთხრა და ნოეს დაემშვიდობა, ნოე გარეთ გავიდა, ერთი სული ჰქონდა ამ ოტახიდან როდის გავიდოდა, ასეტ შეხვედრაზე არასდროს ყოფილა.

-ეჰჰ, არმაგონია ამ ადამიანმა უბედურების მეტი რამე მოგვიტანოს- ჩაილაპარაკა ქურიუმმა

-არამგონია, ახალგაზრდაა და სისხლი ერჩის...მეტ ყურადღება სმივაქცევთ და დაღვინდება, ჩვენ თვითონ არ დავუშვათ რომ უბედურება მოგვიტანოს-პასუხი გასცა გომ

-უბედურება მაშინ მოდის როცა სიკეთის მქნელები არაფერს აკეთებენ-ჩაერია საუბარში ურიელი- შენც ხომ იცი  ოტოს  საქვეყნოდ მოძულებაშ და ის რომ ოტო ტყის სულების წყევლაა ამაში არც მე გეთანხმები... მაგრამ ვიცი რა მნიშვნელობა აქვს ჩვენი საზოგადოებისათვის ტაძარში სიარულს ამიტომ ხმას არ ვირებ და ვარ ჩუმათ.. შენ კიდევ ამეტებ და ამეტებ, სულ არ ინდობ საწყალ ბიჭს.

-ურიელ თქვენი შეხედულებები ტყის სულებსი უგულველყოფაა და სხვა არაფერი, თქვენც გაქვთ თქვენი წილი სულების რისხვ როცა მათ სათანადო პატივს არ სცემთ-უპასუხა აბსალომმა- რამდენი წელისა უშვილ......   ამის თქმა უკვე აღარ აცალა ბელადმა, მუშტი მაგიდაზე დაახეთმა მაგრად და მოუწოდა ყველას საუაბრი შეეყვიტად, ურიელმა ხმა აღარ ამოიღო უხმოდ აგვიდა დარბაზიდან, მას პატივცემული ბა დ ა პატივცემული ბოც გაყვნენ, ბელადი გაუცინარად დაემშვიდობა ქურუმს, აგრძნობინა რომ მისი საქციელი არ მოეწონა თუ როგორ ესაუბრებოდა ურიელს, და ისე დატოავ დარბაზი, ყველანი შეთნხმდენენ რომ ნოეს ყოფნას მეტ ყურადღბას დაუთმობნენ და უხუცესებია უხსნიდნენ აქაურ ადათწესებს.
გარეთ გამოსულ ნოეს პირველი აბეშურა შეეგება, რომელსაც ცნობისმოყვარებოა კლავდა და აინტერესებდა თუ რა მოხდა შეხვედრაზე და რაზე ესაუბრეს ნოეს, ნოემ აბეშურას ალმაცერად შეხედა, ტითქოს დღითიდღე აბეშურა უფრო ლამაზი ეჩვენებოდა, აბეშურამ ნოე  მთავარი დარბაზიდან ცოტა მოშორებიტ გაიყვანა და ჰკითხა:
-აბა რა გიტხრეს უხუცესებმა?
-რა უნდა ეთქვათ შეგიძლია დარჩეო თუ გინდაო...
-მეტი არაფერი?
-შეგიძლია მეწყვილეც აირჩიო შეჯვარების სეზონისთვისო...
-მერე ეგ კარგია... შენ რას იზავ
-აბეშურა მე ჯერ ისიც არ ვიცი.. შენ  გყავს მეწყვილე-იკითხა ნოემ, ისე რომ ტვალი თვალში გაუყარა და თვალს არ აშორებდა
-ნოე მე შენზე უფროსი ვარ...
-ეგ მერე პრობლემააა??  არ შეიძლება?  თქვენთან ესეც აკრძალულია?
-არა ნოე, ეს არაა აკრძალული, უბრალოდ  უბრალოდ როგორც წესი ბიჭია ხოლმე უფროსი..
-უფ კიდევ კაი თორემ  მეგონა აქ ყველაფერი აკრძალული იყო...  -უპასუხა ნოემ, მერე ცოტახნის დუმილის შმედეგ კვლავ მიუბრუნდა აბეშურას და უთხრა
-შენ მაინც არ გიპასუხია ჩემს შეკითხვაზე...  გყავს მეწყვილე თუ არა?
აბეშურა წამოწითლდა და მეორე ტოტზე გადახტა და გაიქცა შემდეგ ნოეს მოუბრუნდა და უთხრა:
-არა ნოე არა მყავს..
ეს თქვა და შორს გაიქცა ისე რომ უკანაც აღარ იყურებოდა, ნოეს ჩაეცინა ტიტქოს ესიამოვნა აბეშურას ეს საქციელი, უკანაც არ აგეკიდა  ადგა და გახარებული გაემართა იმ ადგილისაკენ სადაც ციყვები  კაკალს აგროვებდნენ, იქვე მისლულმაა დაიანხე თუ როგორ ჩაგრავდნენ ყველანი ოტოს, განსაკუთრებიტ სამი ზორბა ყველაზ ემოზრდილი ციყვი, ეუბნებოდნენ რომ კაკალი სხვა ადგილას შეეგროვებინა, რადაგანაც ოტო იქაურობას უბედურებას მოუტანდა, ნოეს არ მოეწონა ციყვების ეს საქციელი, ასევე ისიც  რომ არც არავინ ესარჩლებოდა ოტოს და ყვეალ ცდილობდა რომ მისგან თავი სორს დაეჭირა, ნოეს არათუ ეცოდებოდა ოტო, ძალიან მოსწონდა კიდეც და თვლიდან რომ კარგი პიროვნება იყო, და ციყვების საზოგადოების მიერ ასეთიი დამოკიდებულება არ მოსწონდა, ამიტომ გადაწყვიტა ჩარეოდა და დახმარებოდა მასი, სირბილით მიირბინა იმ ადგილას სადაც ეს ამბავი ხდებოდა და  ციყვებს მიმართა
-აქ რა ხდება..??
-არაა ეს შენი საქმე- უპასუყა მოზრდილი ციყვებიდან ერთერთმა
-ვიცი მარა მინდა ჩავერიო და ცემი საქმე იყოს... რატომ ეჩხუებბით ოტოს, აქ ხომ იმდენი თხილია რომ ყველას გეყოფათ და არტომ ჩხუბობთ
-გავიდეს აქედან, უბედურებას მოგვიტანს-უპასუხა მეორე მოზრდო ციყვმა
-და რა უბედურებ უნდ ამოიტანოს, ძირს გდია  ხიდან ცამოვარდნილი კაკალი, რაღა მოუვა ამ კაკალის ნაყოფს მეტი, როგორი უნდ ა იყოს თქვენი უბედურება?
-ახალი მოსული ხარ და არაფერი არ იცი....  ჩაერია ისევ მოზრდილი ღონოერი ციყვი რომელიც ოტოს ყვეალზ ემეტს ურტყავდა
-კაი შეეშვით და თქვენს საქმეს მიხედეთ,  და ერთი კი იცოდეთ  ოტო ასეთი როა ამაშია რავინაა დამანშავე და მას არანაირი უბედურება არ მოაქვს, ნუ დაუჯერებთ ატას სისულელეებს რასაც თქვენ გეტყვიან...  ეს თქვა ნოემ და ფეხზე წამოაყენა ოტო,
-დილას ლოცვებზე ტაძარში ქურუმმა კი გაგვაფრთხილა რომ შენ არ გენდოთ... შენ ამბობ რომ ჩვენი ქურუმის ნააამბობი სისულელეა???  მეტი პატივი ეცი მას- უპასუხა ისევ მზორდილმა ციყვა.
-არა მე დიდი პატივს ვცემ მას და ყველა თქვენგანს-განაგრზო ნოემ- უბრალოდ რასაც გეუბნებიან იმას გაუაზრებლად კია რ უნდ აიჯერებდე... ჯერ არგად გაიაზრე და მერე დაიჯერე..
მივიდა ოტოსთან და მოხმარება შესთვაზა, რამდენიმე აკკაალს დაავლო ხელი და ოტოს ფუღუროსკენ გაწიეს, ოტოს გაუხარდა  ამდენი ხნის მანზილზე ყველა ზურგს აქცევდა და არავინ არ გამოსარჩლებია მას,  გზად მიმავალი ნოე ცოტახანიხმას ვერ ირებდა მერე ნოეს თვითონ გამოელაპარაკა:
-ნოე მადლობა რომ დამეხმარე, მარა ა რ ღირს ჩემს გამო სხვების მომდურება... გავიგე რომ აქ დარცენას აპირებ
-ახალი ამბები რა სწრაფად ვრცელდება, ერთი საათის წინ მე თვითონაც ა რ ვიცოდი ვრჩებოდი თუ არა.... ისე არავის გადამტერებას არ ვაპირებ.. მაგრამ არც იმას შევეგუები რომ სისულელეების გამო ვინმემ ვინმე დაცაგროს... საიდან მოიტანეს რომ შენ უბედურების მომტანი ხარ?
-რომ დავიბადე... დედაჩემი მალევე დაიღუპა...  ქურუმი მოვიდა და ასეთი ტეთრი რომ მნახა თქვა რომ ჩვენს საციყვეთს დიდი უბედურება ელოდება და დ ამე ამის ნიშანი ვიყავი... ტყის სულები განაწყენებუულები არიან... და ციყვებმა ბევრი უნდა ილოცონ რომ  უბედურება არ დაატყდეთ თავს... მერ ემამაცემი ქურუმს ეცხუბა,,, რომ ცემზე ასეთ რაღაცეებს ნუ ამბობთო,  ოტო  არაფერ შუაშია და ციყვების დაშინება გინდაო, და რამდენიმე დღიშ შემდეგ მამაჩემი მკვდარი იპოვეს ტყეში, თვი ჰქონდა გახეთქილ, ასე მითხრეს ნადირი დაესხაო, კი მარა ნადირი თუ დაესხა რატომ ა რ შეჭამა? როდის იყო ნადირი თავს უხეთქავდეს მსხვერპს, მერე ობლად დავრჩი არც არავინ მეხმარებოდა, ყვეალ ერიდებოდა ჩემატნ ყოფნას, აბსალომი კი ყველას უმტკიცებდა რომ ცემი მშობლების სიკვდილი ჩემი ბრალია
-კი მარა შენ თუ იმიტომ ხარ თეთრი რომ შენი დაბადებით  საზოგადოება უნდ აგააგფრთხილო მოსალოდნელი საფრთხის შესახებ მაშინ რატომ გექცევიან ასე, პირიქით პატივი უნდა  გცენ რომ ღვთიური ნიშანი ხარ... იცი  სხვაგან აქედან ძალიან შორს  სხვადასხვა ცხოვეელბში ზოგს მიაჩნია რომ თუ ვინემ შენნაირი თეთერი ფერის დაიბადება ეს ბედნიერების ნიშანია...
-მართლა?-გაუხარდა ოტოს კი მარა შენ რა იცი. ასე შორსაც ხარ ნამყოფი?
-კი ოტო  ვარ ნამყოფი და ვიცი...  მართლია არც არასოდეს მინახია, იმიტომ რომ ძალიან იშვიათობააა
-აქ კიდე ყველა გამირბის...
ნოე და ოტო ებდნიერაად გაუდგნენ გზას, ოტო უფრო გახარებული იყო, და მოსწონდა ნოესთან ყოფნა, იმიტომ რომ ის ყვეალფერ კარგს ეუბნებოდა მას, ნოემ კვლავ განაგრძო საუბარი, მას სურვილი ჰქონდ არომ ციყვების საზოგადოებაზე ემტი გაეგო, და ისიც იცოდა რომ ამას აბეშურასა და ოტოსაგან გაიგებდა ყველაზე კარგად, რადგანაც მხოლოდ ისი დახვდნენ გულთბილად დაბარჩევები ყველა ცუდი თვალით ყურებდა, თანაც იმას მიხვდა რომ აბსალომმა დილის ლოცვებზე უკვე ბევრი ისაუბრა ნოეზე და უკვე ყველანი  გაურბოდნენ მას
-ოტო ეს სამი ციყვი ვინ არიან, ესენი რატომ გეჩხუბებოდნენ
-ეს სამნი, ყველაზე ძლიერი ციყვებია რიან ჩვენთან, ყველას ერევიან და თუ სადმე რაიმე მძიმე მორია გასასატანი არ ასაწევი ესენი აკეთებენ ყველაფერს, ყველას ერევიან და სხვა ვერვაინ ვერაფერს ეუბნებათ, ძლიერები ციყვებია რიან მაგრამ  მაინდამაინც ჭკუა გონიერი  არ უნდა  იყოს, რასაც ცასძახებ იმასვე ამოგძახებენ, რასაც უხუცეები დაავალებენ იმას აკეთებენ, ცუდი ბიჭები არ არიან, უბრალოდ უთხრეს რომ მე უბედურებას მოვუტან და გამირბიან.
-ოტო აბეშურაზე რას მეტყვი?
-აბეშურა ყვეაზე კეთილია ამ ციყვებს შორის, დ აყვეალზე ლაამზი,  მხოლოდ ის მემეგობრება,  ჩემთვის როგორც უფროსი და ისეა, ქურუმებისაგან ხშირად საყვედური მიუღია ამაზე მაგრამ ყურადღბა არ მიუქცევია და ჩემთან მეგობრობაზე უარი არ უთქვამს.
-მარტო რატოა? გათხოვიი ა რ არის?
-რა იყო ნოე მოგეწონა აბეშურა?  კაი გოგოა...  ალბათ იმიტომ რომ აქ არავინაა არაა მისი შესაფერისი, ხშირად მოსულან მამისტან მისი ხელსი სათხოვნელად მაგრამ აბეშურა არავის გაჰყვა, ბატონი-ლუდვიგ-ნოტნა  ძაან გახარებული იქნება აბეშურა თუ ანხავს ვინეს.. მაგრამ როგორც გითხარი შესაფერისი არავინ იყო, სხვა ტყეებიდანავ მოდიოდნე.
ნოე  უკვე გახარებული ჩაერთო ციყვების ცხეოვრებაში, დილას ადრე დგებოდა ხოლმე ოტოს გაუვლიდა და ერთად მიდიოდენ თხილის შესაგროვებლათ, თავის ფუღურო კეთილ მოაწყო, უფრო დიდიზე გამოტხარა რომ მეტი სარჩო დაეგროვებინა, თუმც აბევრი მეგობარიც ვერ გაიჩინა, მაინცდამაინც ყველას არ მოსწონდა ნოეს საზოგადოება, დილაობიტ ციყვების უმრავლესობა ტაძარში მიდიოდა უთენია, ოტო და ნოე კი უკვე საშოვარზე იყვნენ, მათ ხნანდახან აბეშურაც შეუერთდებოდად, სალოცავიდან წამოსული ციყვები კი კვლავ ალმაცერად გახედავდნენ ნოეს და ოტოს.  ხოლო ნოე და აბეშურა უფრო და უფრო უახლოვდებოდნენ ერთმანეთს, ხვდებოდნენ რომ ერთმანეთი უფრო და უფრო მოსწონდათ, მალე  ციყვებში ხმა გავარდა აბეშურასა და ნოეს სიყვარულის შესახებ,  ლუდვიგ-ნოტნასც მიუვიდა ამაბავი ,, მგონი შენი გოგო ამ უცხოტომელთან აპირებს დაწყვილებასო" მართალია  ბელად სდიდიად არ მოსწონდა ნოე, მიაჩნდა რომ მას მაინც გაუჭირდებოდა ციყვების საზოგადოებას სეგუებოდა და თავი დაემკვიდრებინა, მაგრამ სხვა გამოსავალსაც ვერ ხედავდა არ უნდოდა აბეშურასათვის წინააღმდეგობის გაწევა და ის რომ ეს შეჯვარების სეზონიც აბეშურას პარტნიორის გარეშე დაეტოვებინა.
ნოეს რაც უფრო დრო გადიოდა მეტატდ და ემტად ეფლობოდა ციყვების ყოველდღიურ ცხოვრებაში, თუმცა ბევრი რმაე მისთვის მიუღებელი იყო, ციყვები მრმად და მინდობით აკეთბდნენ ყველაფერს რასაც ქურუმი და უხუცესები ეტყოდნენ, მთელი დღე მუშაობდნენ შეუსვენებლივ  გართობითც კი არ ერთობოდნენ.  ერთხელ ოტო და ნოე  სამუშაოს დროს ცოტახანი მდინარეზე გავიდნენ საბანაოდ, ციყვებმა ქურუმს მიუტანეს ინფრომაცია ოტო დ ანოე ბანაობდნენო და არ მუშაობდნენო, მეორე დღეს დილის ლოცვებზე ქურუმი აცხადებდა რამ ეს ორი ადამიანი იმისთვისაა აქ  რომ ჩვენი საზოგადოება დაღუპოს, იმის მაგივრად რომ იმუშაოვონ  გართობა და ბანაობა დაიწყესო, მხოლოდ საუტარ სიამოვნებაზე ზრუნავენო, ნოეს არ ესიამოვნა  ქურუმი რომ ასე მის საწინააღმდეგოდ განაწყობდა ციყვებს, მივიდა და მოახსენა
-მეგობრებო ასეთი ბრმებიც და დაუნდებლები ნუ იქნებით, მე თუ არ ვმუშაობ და ნაკლებ თხილს ვაგროვებ, ამით თუ ვინმეს ვავნებ საკუთარ თავს და არა სხვა ვინმეს, ასე რომ ეს თხილი ზამთარში მე დამაკლდება და არა თქვენ...
-მერე ზამტარში ჩვენ მოგვადგები თქხილზე სამათხოვროთ-უპასუხა ერთერთმა ციყვმა
-ეგ შენ გადაწყვიტე თუ, თუ ქურუმმა გითხრა?...
ამ სიტყვებზე ნოეს ფოთლები და ტოტები დაუშინეს, ნოე იძულებული იყო გაიდებოდა ციყვებს, ნოემ გადაწყვიტა მეორე დილას ტაძარში მისულიყო, რატომრაც დააინტერესა თუ რა ხდებოდა იქ, ამიტომ მეორე დილას ადრიანად ადგა, ოტო გააფრთხილა რომ სამუშაოზე მოგვიანბით შემოუერთდებოდა და ტაძრისაკენ გაეშურა, უკვე ციყვები დილიდანვე ირეოდა ტაძრის ტერიტორიაზე, შიგნით ტაძარში არავის უშვებდნენ, ყველას გაუკვირდა ტუ რატომ იყო ნოე იქ მისული, ,,ამ ურწმუნოს აქ რა უნდა" გაესმა ზურგს უკან მიძახილი, ,,მოდვიდა რომ აქაც თავისი ბინძური აზრები მოაფრქვიოს", ნოემ ვეღარ მოითმინა და პასუხი დაუბრუნა
-რატომ ვარ ურწმუნო?... რ აგინდა რას მერჩი მე შენთვის არაფერი დამიშავებია.. და საიდან მოიტანე რომ ბინძური აზრები მაქვს, უბრალოდ თქვენგან განსხვავებით შემიძლია აზროვნება და სხვის ნათქვამზე გააუაზრებლად არ დავდივარ....
უცებ ნოეს გონგის ხმა მოესმა, რომელსაც სიცუმე მოჰყვა, ყველა ციყვი გაისუსა და ზევით ტაძრისკენ აიხედა სადაც ცოტახანში ქურუმი აბსალომი გამოჩნდა, რომელმაც ტაძრის წინ ცეცხლი დაანტო მერე მისულ საზოგადოებას მიმართა:
-მეგობრებო ჩემო საყავრელო ციყვებო, ხომ იცით მე და სხვა ქურუმები ყოველდღე ვლოცულობთ თვენთვის, მაგრამ როგორც ხშირად მითქვამს ეს არ არის საკმარისი... ყველა თვენთგანამც უნდ აილოცოს როგორც თვისთვის ასევე სხვისთვის, და მხოლოდ მაშინ შეისმენე ჩვენს ლოცვას ტყის სულები და ბარაქიან მოსავალი იქნება ჩვენს ტყეში, ის ძღვენი რომელიც თქვენ ყოველდღე ტაძარში მოგაქვთ  ტყის სულებს უფრო და უფრო კეთილგანწყობილს აგხდის ჩვენს მიმართ, და მომავალი წელი უფრო უკეთესი იქნება ვიდრე  წინა.. არავინ არ უნდა  ავყვეთ ცდუნებას, ჩვენი საზოგადოებისათვის არსობობისათვის აუცილეებლი ლოცვა და შრომა...  ჩვენს შორის  გამოერევიან ისეთბიც რომლებიც ამას ა რ აკეთბენ, ა რც ლოცულობენ და შრომითც მხოლოდ ნახეავრი დღე შრომობენ, და ამასაც არ იკმარენ, უნდათ რომ სხვა ციყვებიც ჩაითრიონ თავიანთ ცუდ საქციელში,  ჩვენ კი გონიერი ციყვები არ უნდა ავყვეთ მათ.."
ამ დროს ნოემ  გახედა აბესალომს, რომელიც ამდენი ხნის მანძილზე თავჩარგული იდგა, უნდოდა რომ აბესალომს არ შეემჩნია... მაგრმა თითქოს აბესალომმა შეამჩნია იგი და მის გასაგონად იძახდა ამ სიტყვებს. აბესალომი კი კვლავ განაგრძობდა თვის ლოცვებსა და მიამრთვას ციყვებთან
,,ყველამ იცის რომ თუ არ ვიშრომეთ, შიმშილით დავიხოცებით, უმდენი უნდა ვიშრომოთ რომ ღმერთიც კმაყოფილი იყოს და ერიც...  ჩვენც უნდა ხალხმაც უნდა ჭამოს და ქურუმებმაც...
ნოე რაც უფრო დიდიხანს ჩერდებოდა ტაძრის ტერიტორიაზე, მით უფრო და უფრო ეძალებოდა სურვილი რაც შეიძლება, შორს გაცლოდა იქაურობას, იქაურობა სიყალბეთ ეჩვენებოდა და აღიზიანებდა თუ როგორ ბრმად იჯერებდნენც ციყვები აბსალომის ნათქვამს, როგორ ჯეროდა ყვეალს რომ ქურუმებს არ უნდა ა ეგროვებინათ თხილი რადგანაც მათ მთელი დღე ლოცვაში უნდა გაეტარებინათ, ხოლო დაანრჩნი ციყვები ვალდებულნი იყვნენ მათ მაგივრად ემუშავათ,  ასევე გააკვირვა იმ ფაქტმა რომ რატომ იყო ნოეს აქ ყოფნით ასე გაღიზიანებული და რატომ ამხედრებდა ყველას ნოეს წინააღმდეგ. ნოე გაიქცა ტაძრის ტერიტორიიიდან და გადაწყვიტა ურიელის სანახავად მისულიყო, ურიელი ამ დროს სახლში იყო ზორაიასთნ ერთდ, ნოეს სტუმრობა რატომღაც არ გაკვირვებია, და კითხა თუ რა საქმეზე იყო მოსული:
-აბსალომი... მინდა ქურუმზე დაგელაპარაკოთ

-რა დააშავა ქურუმმა?- სიცილით იკითხა ურიელმა, მერე მიხვდა რომ მის სიცილზე ნოეს არ  ეცინებოდა, და  სერიოზული მზერით შეხედა.

-იცი რატომღაც  დანახვისთნავე შემიძულა, თუმცა მერე მეც ვეღრ მოვითმინე და  მასთნ საუბარი მკვახედ განვაგრძე, თუმც აისიც ხომ ფაქტია რომ ჩემი აქ მოსვლა არ ესიამოვნა, და პირველი დღიდან სულ იმას გაიძახის რომ უნდა დავტოვო აქაურობა,  აი თვენ ჭკვიანი ციყვი ჩანხართ, მოგწონთ აბსალომის საქციალი  ან გჯერათ ის რასაც ის აბობს?

ურიელი ცოტახანს ჩაფიქრდა, ღრმანდ ჩაახველა, შემდეგ წამოდგა და ნოეს მიმართა:

-მჯერა?- არ მჯჯერა, რომ არ მჯერა მიტომ არ ვესწერები მის ლოცვებს, მომწონს? - მომწონს თუ არა ეს ძნელი გასარკვევია, შეიძება  მე აქ ბევრი რამ არ მომწონს, მაგრამ მე სწორედ მიტომ ვარ აქ რომ ეს ყველაფერი შევცვალო....  ყველაფრის შეცვლა კი ერთიანად და ერთ დღში არ ხდება, ნელნელა უნდა მოხდეს, რომ ხალხს ამდენი სიახლის მიება არ გაუძნელდეს... თუმცა ერთი კი უდავოა...  ყველა ლიდერმა და წინამძღოლმა  ორი რამ უნდა ა სწავლოს საზოგადოებას, შრომა და ლოცვა,  ლოცვას მიატოვებენ შრომასაც მიატოვებენ, და მერე ვეღარც სანოვაგეს შეაგროვებენ  და შიმშილით დაიხოცებიან.... ასე რომ მე შეიძლება სულაც  ა რ მომწონდეს ის თუ რას აკეთბს ჩვენი ქურუმი მაგრამ  დღესვე რომ ავუკრძალოთ ციყვებს ტაძარში ლოცვას, ხვალი  აურზაური ატყდება, დაიწყება ჩხუბი დ აუბედურება და შრომისTვის აღარვის ეცლება, ამიტომ ეს ყველაფერი ნელა უნდა შეიცვალოს, ისე რომ არc შრომა მიატოვნ და არც ლოცვა.

ნოე რატომღაც ურიელისგან სხვანაირ პასუხს მოელოდა, მაგრამ  თუმცა არც ეს პასუხი გაუკვირდა მისგან

-იცით პატივცემულო ურიელ რა მინდა  გკითხოთ,- უთხრა ნოემ ცოტაოდენი ფიქრის შემდეგ, თუმცა ორჭოფობდა ეს შეკითხვა დაესვა თუ არა.

-რა უნდ ამკითხო ნოე?-

ნოე კიდე ჩაფქრდა არ იცოდა უნდა ეკითხა თუ არა ეს მისთვის  ბოლოს მაინც გაბედა და იკითხა:

-ოტოს მშობლებზე მინდა გკითხოთ?  რა იცით მათზე?  სინამდვილეში  რითი დაიღუპა მამამისი.

-ნოე  იმ ტოტს ჭრი შენი რომ არ არის, და შენ რომ ჩამოვარდები და დაშავდები- გაბრაზებული ტონით უპასუხა უკმეხათ  ურიელმა -ეს დიდი ხნის წინ იყო და არ არის ეს შენი საქმე-ეს უპასუხა და ზურგი შეაქცია ნოეს და მაიტოვა, ნოე გაშტერებული იდგა დიდხანს, ურიელის რექციაც გაუკვირდა და საბოლოდ დარწმუნდა რომ ოტოს მამის გარდაცვალების მიღმა დიდი საიდუმლო იმალებოდა. თუმცა ურიელის რჩევასაც მიჰყვა არ ღირდა ამ ამბავში ღრმა ჩაძიება, ისედაც უძნელდბოდა ციყვების საზოგადოებაში თავის დამაკვიდრება და ეს კიდე უფრო გაურთულებდა საქმეს.

   ნოე ყოველ საღამოს სამუშაოს შემდეგ აბეშურას ხვდებოდა, აბეშურასაც ერთი სული ჰქონდა როდის მოსაღამოვდებოდა რომ ნოე ენახა,  ნოე ბევრს ეკითხებოდა ციყვების შესახებ თუ ვინ ვინ იყო, თითოეული ციყვის ისტორია აინტერესებდა, ასევე აინტერესებდა კარგად შეესწავლა ციყვების ყოფა, რა მმართველობის სისტემა ჰქონდათ, რა იერარქია ვინ ვის ემორჩილებოდა, აბეშურაც  ბედნიერად  უყვებოდა ყველაფერს, ნოეც რაც უფრო მეტს გებულობდა მით უფრო მეტი აინტერესებდა, ასე გადიოდა დღეები, ნოემ ერთი კი კითხრა აბეშურას ოტოს მამის სიკვდილზე მაგრამ აბეშურამ ის უპასუხა რაც მას სვისგან გაეგო.

   ერთ დილას ნოემ ძალიან ადრე გაიღვიძა ისე რომ ჯერ არაცერთ ციყვს არ გაღვიძებოდა, თუმცა არც მთელი ღამე არ ეძინა, მალე შეჯვარების სეზონი ახლოვდებოდა და გადაწყვიტა  ბელდისათვის აბეშურას ხელი ეთხოვა ამიტომ დილა ადრიანად აპირებდა ბელადთან სტუმრობას, დილას ადრე მივიდა აბეშურას სახლთან და ელოდებოდა  როდის გაიღვიძებდა ბელადი  რომ იგრევ დალაპარაკებოდა, რა წამს სახლის ინ გამოსული ლუდვიგ-ნოტნა შეამჩნია  ეგრევ მივიდა

-დილომშვიდობისა პატივცემულო ლუდვიგ ნოტნა

-დილამშვიდობის ნოე, არ ვიცოდი ასე ადრე  თუ იღვიძებდი

-არ არ ვიღვიძებ, უბრალოდ თქვენთან საქმე მქონდა და დილა ადრიანად მოვედი

-რა საქმეა ამისთნა...  გათენებას რომ არ უცდის.

-იცით, მე და აბეშურა დიდი ხანია უკვე ერთმანეთშ ვხდებით, ერთმანეთი გვიყვარს და ამ შეჯვარების სეზონის დაწყებამდე მისი ხელი მინდ ა  გთხოვოთ- სულამოუთქმელად მიახალა ნოემ, ნერვიულობისგან შიში ქჰონდა რომ წინასწარ მომზადებული ტექსტი არ დავიწყოდა.

-ხო გაგებული მქონდა თვენი ამბავი... მაგრამ არამგონია შენ აბეშურას ბედნიერება მოუტანო

-და უბედურება რატომ უნდა მოვუტანო?

-ნოე უცხო ტომელი ხარ... აქაურობასთნ შეგუება გიჭირს.. ყველაფერი უცნაურად გეჩვენება, იმიტომ კი არა რომ შენ ხარ ცუდი ან ჩვენ ვართ ცუდები, ეს უბრალოდ  ჩვენს შორის განსხვავებულობაა... და შეძლებ კი აბეშურასთან ერთად ბედნიერად ყოფნას... დარწმუნებულიც კი არ ხარ ჯერ საბოლოოდ რომ შენ აქ ყოფნას შეეგუები და შენ გინდა აბეშურა წაიყვანო

-ჩვენ ერთად ყველაფერს შევძლებთ

-ნოე, შენ ასე ადვილად წარმოგიდგენია... აბეშურას და ოტოს გარდა ვერვაინ იპოვე გულშემატკივარი აქ, ეს ნორმალურად მიგაჩნია შენ?

- თქვენ ეხლა იმას ამბობთ რასაც აბსალომი...  დავიჯერო თქვენისთანა პატივცემული ნა გონიერი ადამიანი ქურუმის გავლენის ქვეშ მოექცა?

-ნოე აქ აბსალომი არაფერ შუაშია, ერთი იცოდე შენ უნდა მოერგო საზოგადოებას და არა საზოგადოება შენ, არ დაანგრიო ის რაც ჩვენ და ჩვენს წინაპრებს ამდენი ხანი გვიშენებია, თუ რამე არ მოგწონს და თვლი რომ შესაცვლელია  ჩვენ მოგვახსენე უხუცესებს და ნელნელა ჩვენც შევცვლით და მადლობელიც ვიქნებით..

-ანუ როგორ გავიგო წინააღმდეგი ხარ ჩვენი შეუღლების...

-როგორ გითხრა წინააღმდეგი ვარ.... მაგრამ არ შეგიშლით ხელს...  აბეშურა ამდენი ხანი არავის გაჰყვა, ეხლა შენ რომ არ გაგაყოლო ეს სეზონიც ისე ჩაივლის რომ არ დაოჯახდება, თანაც რამდენადაც ვიცი მასაც მოსწონხარ და მასაც სურს რომ შენი მეუღლე იყოს ასე რომ ჩემგან თანხმობა გაქვს.

  ნოემ თავდაჯერებულად მიიღო ეს თანხმობა და მხოლოდ მადლობა უთხრა,

 შემდეგ  ბელადმა ისევ გააგრძელა საუბარი

 -ნოე ჩვენს ოჯახთნ დანათესავება იმის საშუალებას მოგცემს რომ უფრო ახლოს იყო  უხუცესებთნ და ხშირად მოისმინო თუ როგორ წყდება ჩვენი ტყის ბინადადთა ბედი, ასევე ხშირად მოგიწევს ქურუმის გარემოცვაში ყოფნა, და გთხოვ თავი შეიკავე მასთან დაპირისპირებისას, ვიცი ყოველთვის ის ცდილობს გამოგიწვიოს მაგრამ მაინც შენ შეეცადე რომ  ა რ აჰყვე, ხალხში მაინც პატივცემული ციყვია და ბევრს სჯერავს მისი

  ამ დროს აბეშურაც გამოვიდა, ბელადმა მეტი არაფერი არ უთხრა  ნოეს,  ისე შებრუნდა შინისაკენ, აბეშურამ ნოეს სახეზე სიხარული შეატყო და ორივენი მართნენ ტყეში თხილის მოსატანად, თუმცა დღეიდან აბეშურას უკვე თხილი ნოეს ფუღუროში უნდა მიეტანა.

  დღეები გადიოდა ციყვები აგროვებდნენ  თხილს, ნოე და აბეშურაც ბედნერად ცხოვრობდნენ, ზოგს უხაროდა მათი ბედნიერება ზოგს არა,  ნოეც უფრო მეტ დროს ატარებდა ბელადთან და სხვა უხუცესებთან და ხშირად ჩარევია  ტყის საჭირბოროტო საქმეების გადაწყვეტილებებში, ზოგი კარგი იდეაც შუთავაზებია ზოგი იდეაც დაუწუნებიათ,  ნოეს არ მსოწონდა რომ ციყვებში უმრავლესობა ასე დამონებული იყო და მხოლოდ უაზრო შრომასა და ლოცვაში ატარებდა დროს, არაფერს არ აკეთებდენ იმისთვის რომ ცოტა აგრთობილიყვნენ, ნოეს იდეა ჰქონდ არომ რამე შეჯიბრებითი თამაშები მოეწყოთ ხოლემ ხანდახან ციყვებს შორის თუმცა უხუცესებში ამ აზრს წინააღმდეგობა მოჰყვა, განსაკუთრებით ქურუმი იყო   ამის წინააღმდეგი,  ნოემ ასევე შესთვაზა რამდენიმე ხის ნაყოფი ამ კუნძულზე ტვითონვე გადმოერგოტ რომ სხვა დროს შორს მანძილზე არ მოსწეოდატ წასვლა,  თუმცა ესეც დაუწუნეს რომ ეგ მოსავალი როდის ქიენბოდა მას ხომ ვერავინ მოესწრებოდა, ნოემ ეს ყველაფერი მარტო გააკეთა და გადმორგო სხვადასხვა ხის ნაყოფები თავიანთ  კუნძულზე, და აბეშურა ნოე და ოტო ჩუმჩუმად უსხამდნენ წყალს  ნორჩ ხეებს... ასე გადიოდა დღები  ცოტახანში  ციყვებში ხმა დავარდა  რომ ნოეს და აბეშუარს შეუღლეაბ ახალი ტყის სულებსი წყევლაც იქნებოდა და მათ შვილი თუ  კი ის ოდესმე ეყოლებოდა,ისიც ოტოსავით ,,მახინჯი" იქნებოდა. ნოე მიხვდა რომ ამ ხმის უკან ქურუმი იმყოფებოდა და გადაწყვიტა უკვე პრდაპირ ქურუმისათვის მიემართა, როცა ქურუმთან მივიდა შეხვედრაზე მან უარი განუცხადა ნოეს მიღებაზე ამიტომ ნოე მეორე დღეს დიდანვე ტაძრისკენ გაემართა და სალოცავად მიმავალ ციყვებს შეუერთდა...

   დილას მზის ამოსვლისას ყველა ციყვი ტაძართან იყო შეკრებილი და ქურუმის გამოჩენას ელოდა ამ ციყვებში ნოეც ერია, რომელიც ცდილობდა ხალხის მასებში დამალულიყო რომ ვინმესთვის მის ყოფნას ხელი არ შეეშალა,  ცოტახანში ტაძრის კიბეების თავზე ქურუმიც გამოჩნდა, რომელიც ხალხს მიესალმა:
-მეგობრბა დილამშვიდობის, ტყის სულებს კიდევ ერთი მადლობა ვუთხრათ რომ კიდევე რთი ბედნიერი დღე გავითენდა,  სანამ სამუშაოზე წახვალთ არ დაგავიწყდეთ ტაძრებში შესაწირის მოტანა.... გახსოვდეთ რომ იმის გამო რომ ტყის სულები არ გავაღიზიანოთ აუცილებელია ყოველდღიური ლოცვა და შრომა... შრომა ბევრი, ისე კი არა ზოგ ზოგიერთბი რომ შრომობენ, ნახევარ სამუშაო დღეს გართობაში რომ ატარებენ, ვერ ხვდებიან რომ მათ მალე ტყის სულები დასჯიან...
ნოე მიხვდა რომ აბსალომი კვლავ მასზე აპირებდა საუბარს, ამიტომ ვერარ მოითმინა და ქურუმს შეეპასუხა,
-და როგორი იქნება ტყის სულების სასჯელი- დაიყვირა ნოემ
ამ დროს ტაძრის ეზოშ ყველანი გაჩერდნენ, აქამდე ქურუმისათვის სიტყვა არავის შეუწყვეტინებია, ამიტომ ყველა გასუსული ნოეს უყურებდა
-ნოე როგორც იქნა  ლოცვებზეც დაგევსწარით.
-და იქნებ მე ყოველდღე ვესწრები ლოცვებს, თქვენ რა ყველას იმახსოვრებთ?  რისი თქმა გინდათ რომ ამდენ ციყვებში ყველას სახეზე სცნობთ? თქვენ ალბათ ზედაც არავის უყურებთ.
-შენმა მეგობარმა ხომ დაიმსახურა ღვთის რისხა, ეხლა შენი ჯერია- ჩამოსძახა აბსალომმა- შენი საქციელისათვის  ტყის სულები დაგსჯიან
-რომელი საქციელისთვის?  ან რა დაგიშავათ ოტომ, რატომ გახადეთ ქვეყნის მოსაძული,  ესეთები როგორიც ოტო არის სხვა ცხოველებიც იბადებიან, ასეთი რაღაც ჩვეულებრივად ხდება და აქ ტყის სულები არაფერ შუაშია, ოტოც ისეთივე ციყვია როგორიც თქვენ ხართ და თქვენც შეგიძლიათ მასთან მეგობრობა, ამით არავის არაფერი არ დაგიშავდებათ, მიმართა ნოემ სხვა ციყვებს. - ხომ ხედავთ დაგაჩლუნგათ და დაგამონათ ამ ქურუმმა, თქვენ დილდან საღამომდე მუშაობთ, ეს კი ჭამის მეტს არაფერს არ აკეთებს, წამოწოლილი მთელი დღე და ელოდება თქვენ როდის მოუტანთ თხილს,   ყველანი დაგაბრმავათ და ბრმად ენდობით, აკეთებთ ყველაფერ იმას რასაც ქურუმი იტყვის, გითხრათ ოტოზე რომ ის ღვთის რისხვაა და ყველანი გაურბიხართ როგორც კეთროოვანს, ჩემზე გითხრათ რომ ბოროტი ადამიანი ვარ და არავინ ახლოს არ მეკარებით, თუმცა არც ერთს არ გიკითხიათ რატო? რატოა ვარ მე ბოროტი ან ის ღვთისგან დაწყევლილი, საკუთარ თავსა და აზროვნებას არ სცემთ პატივს
-ეს ვინაა ამდენს რომ ბედავს, -წამოიძახა ვიღცამ ბრბოდან
-ჩვენს ქურუმზე ამბობს ამას?- წამოიზახა მეორე ხმამ
-თვითონ ხომ დაიწყევლა თვი ოტოსთან მეგობრობით, და ეხ სხვებიც  უნდა გააუბედუროს...  - წარმოთქვა ქურუმმა

ქურუმის ამ ნათქვამზე ატყდა ჩოჩქოლი და ერთი ამბავი და ყველამ ნოესკენ გაიქწია, ქალიან კაციანად და ყველამ  ნოეს დაუწყო ცემა და ქვების სროლა, ნოემ ძილვს გაასწრო იქიდან, ცოტა რომ არ ეყოჩაღა და არ გაესწრო ნამდვილად ჩაქოლავდნენ. ნოე მდინარის გადაღმა გაიქცა ერთი წყნარი ადგილი ნახა რუს პირას, რომელიც ტაძარს დანარჩენი კუნძულისგან ყოფდა, ჩამოჯდა იქვე დ ა ჭრილობების დამუშავება დაიწყო.
-ეს რა უბედურებააა, როგორ ჩამქოლეს. რატო შემიძულეს ასე ძაან- გაიფიქრა ნოემ
ჭრილობების დამუშავებისას მიხვდა რომ მართლა ანმეტანი მოუვიდათ ციყვებს, თუმცა იმასაც მიხვდა რომ ეს ციყვები ასე ყოფას შეჩვეულები იყვნენ და ასე იოლად ვერაფერს შეცვლიდა. უცენ ნოეს ბუჩქებში რაღაც შრიალი მოესმა, ნოემ ბუჩქებისკენ გაიხედა და დაინახა ერთი არცთუ ისე ხანშიშესული ციყვი რომელიც მას არასოდეს ენახა აქამდე.
-გამარჯობა ნოე-მიამრთ უცნობმა ციყვმა
-გაგიმარჯოს მარა ვინ ხარ
-არავინ არ ვარ....  ცოტახანს ჩაფიქრდა უცნობი ციყვი და მერე განაგრძო- უკვე არავინ
-ჩემი სახელი საიდან იცი....  მე რომ არ გიცნობ აქამდე არ მინახიხარ
-არაუშავს, სამაგიეროდ მე გიცნობ  და გაკვირდები
-მაკვირდები?
-კი შორიდან. შენი მოსვლის დღიდან გაკვირდები, მაინტერსებდა ახალ მოსული ციყვი როგორ შეეგუებოდა ჩვენს საზოგადოებას..
-მერე რა დააკვენი?- ირონიულად უპასუხა ნოემ
-არც არაფერი.
-მაშინ ის მაინც მითხარი აბსალომს ასე რატომ ვეზიზღები და რატო ცდილობს რომ ყველა მე დამიპირისპიროს.
-ამ კითხვაზე პასუხი მარტივი არაა-უპასუხა უცნობმა ციყვა
-შენც რთულად მიპასუხე
-ამ კითხვაზე პასუხი აქედან შორსა,
-სად შორს?
-ჩვენი კუნძულის გაღმა, მეორე ნაპირზე, პატარა მდინარე ჩამოდის რომელიც ამ დიდ მდინარეს უერთდება სადაც ეს კუნძულია, იმ პატარა მდიანრეს უნდა აჰყვე ბოლომდე, ორი დღე უნდა იარო, მერე ტყიდანანც კი გახვალ და მდინარის სათავეში პატარა გამოქვაბულია ბევრი, და ერთ ერთში იპოვნი პასუხს
ნოეს გაეცინა, უცებ წაბორძიკდა კიდეც და მოულოდნელად თათი მდინარეში ჩაუვარდა, დასველებული თათი ამოიღო მდინარედან და მჭრალ ქავაზე შემოდგა, თუმცა უცნობი სტუმრისკენ რომ გაიხედა  იქ აღარავინ იდგა, ნოე ცოტახანი გაოგნებული იყო და მერე ადგა და  ტყისაკენ გაემართა, ერთი სული ჰქონდო ტაძარს რაც შეიძლებოდა გაშორებოდა
მეორე დილას ნოე ადრიანად გაემართა იმ შეკითხვებზე პასუხის საძებნად რაც  უცნობმა ციყვმა უთხრა, აბეშურას დაუბარა რომ რამოდენიმე დღე არ ქიენბოდა და ამლე დაბრუნდებოდა, მართალაი აბეშურას წამოსვლაც უნდოდა მაგრამ ნოემ უარი განუცხადა და მარტო წავიდა, კუნძულიდან გაღმა ნაპირზრ მდინარეზე დაგდებული ძველი მორით გადავიდა, ოდნავ აუყვა მდინარეს და ნახა მეორე პაატრა მდინარე რომელიც ამ გზას უერთდებოდა, შემდეგ ამ პატარა მდინარეს გაუყვა, ორი დღ იარა ისე როგორც უცნობმა ციყვმა უთხრა, მდინარე უფრო და უფრო პატარავდებოდა, შემდეგ მართლაც უკვე ტყეც დასრულდა და მაღლა და მაღლა უკვე კლდევან ნაპირებს აუყვებოდა, თითქოს მიზანი ახლოს იყო მაგრამ ნოემ არც კი იცოდა თუ რას ეძებდა, რა უნდა ეპოვნა, ცოტა მაღალ ქვაზე შედგა და აქეთ იქით თვალიერება დაიწყო, თუმცა ვერც ვერაფერი შეამჩნია, უცებ მოშორებით  კიდევ ზევით მთის თხა დაინახა რომელიც კლდეზე ბალახობდა და მაშნვე თხისაკენ გაექანა, თხა ყურადღებასაც კი არ აქცევდა, ნოემ კითხა რომ აქ რამე უცნაური ხომ არ უნახია, თხამ კი უპასუხა რომ უცნაურს თუ იმას ცავთვლით რომ შენნაირი კიდევ ერთი ვიღაც  არის აქ შენნაირი, სხვა  დროს თქვენნაირები  არ მინახავსო, ზევით მდინარეს აუყევი იქ გამოქვაბულებია და ერთერთში ცხოვრობსო
ნოეს გაუკვირდა, ნუთუ ვინმე ციყვი უნდა ენახა ამ სიშორეზე, ამდენი გზა გამოუარა და არცერთი ციყვი არ შეხვედია, კლდეებზე ავიდა, იქ მართლაც ბევრი გამოქვაბული დახვდა, თუმცაე რთრთ გამოქვაბულს შეამჩნია რომ იქ ვირაც ცხოვრობდა, გარეთ ბალახი დ ა თხილისა და რკოს ნაჭუჭები ეყარა, ნოემ დაიძახა მაგრამ არავინ გააგონა, შემდეგ გამოქვაბულშ შევიდე, არც ისე სიღრმეში ერთ ციყვს ეძინა, ეს იყო მოხუცებული ციყვი, ჭაღარა შერეული რომელსაც წვერის ულ გათეთრებოდა, კუდზე კი ბალანი გაცვენილა, ნოე ახლოს მივიდა და გააღვიძა, მოხუც ციყვს თავიდან შეეშინდა, მერე ნოე კარგად შეათვალიერა, შემდეგ წამოდგა და ძლივს ძლიობით ჩლიფინით დაიწყო საუბარი:
-მოხვედი... როგორ გელოდი, ვიცოდი რომ მოხვიდორი-უთხრა ბებერმა ციყვა, რომელსაც სიბერისგან რამოდენიმე კბილიც ჩამოცვენილი ჰქონდა
-მელოდებოდი?-გაუკვირდა ნოეს
-ვიცოდი რომ ჩემს ციყვებს ისევ დავჭირდებოდი, და ისევ მოვიდოდნენ ჩემთან დამიძახებდენ და თვისთნ წამიყვანდნენ, მიხვდა ხომ ყველა აბსალომი რა გაიძვერაცაა?
ნოე გაოგნებული უსმენდა ამ მოხუც ციყვს, ვერაფერს ვერ ხვდებოდა თუ რაზე ესაუბრებოდა.
-დანარჩნები სად არიან?-იკითხა მოხუდმა ციყვმა
-ვინ დანადრჩნები?
-მარტო მოხვედი აბა? -გაუკვირდა მოხუც ციყვს- მე მოვხუცდი და ჩემიტ ვერ ვივლი, შენ ხომ არ მატარებ მარტო ამხელა გზაზე?
-სად უნდა გატარო???  ისიც კი არ ვიცი ვინ ხარ?
-ვინ ვარ? ჩემი სახელი უკვე იმდენი ხანია აღარ გამიგონია რომ დამავიწყდა კიდეც, შენ ერთი ეს მინთახი როგორ მოიშორეთ აბსალომი თავიდან?
-აბსალომი???... შენ აბსალომს  იცნობ?... ვინ ხარ მოხუცო..-  ამ სიტყვებმა ნოე სულ დააბნია, ჯერ აქ მოსულს ისიც კი არ იცოდა თუ რატომ მოდიოდა დაე ხლა მოხუცის ასეთი საუაბრი სულ აბნევს.
-აბსალომი აბსალომი, დიდი გაიძვერააა... დიდი გაიძვერა აგვზარდე, აიმ ააგზე ნათქვამი გველი გამიზრდია უბეშიო, მითხარი როგორ მოიშრეთ,
-არავინ არ მოგვიშორებია, ცოცხალია აბესალომი
-ჯერ კიდევ ცოცხალია??  გაუკვირდა მოხუცს- ცოტა მუხლებიც აუკანკალდა, და ისევ მოკეცილი ჩამოჯდა- და შენ ვინ ხარ აქ რატომ მოხვედი?
-მე ნოე მქვია, მინდა გავიგო ვინ ხარ შენ და ვინ არის აბსალომი
-ვინ არის აბსალომი? და ვინ ვარ მე?  და ვინ ვინაა? რამდენ ინფორმაციას ინახავს ეს ბებერი ყველასგან მივიწყებული თავი...

თავი 15

ნოეს ოდნავ ჩათვლემოდა, როცა შეატყობნეს რომ ოტო დაიჭირეს, რომელიც საპყრობილეში იყო და პატიმრებს გაქცევაში ეხმარებოდა, რატომღაც ნოეს არც გაკვირებია თითქოს იცოდა კიდეც, თითქოს ელოდდა ოტოს ასეთ საქციელს, ოტოს ოთახშ შმეოყვანა უბრძანა.
  ციყვებმა შებოჭილი ოტო შემოიყვანეს ნოესთან, ოტო ნაცემი იყო, ოთახში შიყვანეს და ნოეს ფეხებთან დააგდეს, ნოე განუძრევლად იყო, ოტომ თავი აწია, ნოეს შეხედა და ნელნელა წაოდგა, შემდეგ რამდენიმეხანი განუნძრევლად იდგენ ოტო და ნოე, დუმილი ნოემ დაარღვია და ოტოს მიმართა:
-რატო ქენი ეს ოტო...
 ოტო გასუსული იდგა ხმას არ იღებდა, არა იმიტომ რომ სათქმელი არ ჰქონდა არმედ იმიტომ რომ არ უნდოდა ნოეს დალაპარაკებოდა, არც არაფრის ახსნა განამრტების სურვილი ჰქონდა, არ უნდოდა ვინმეს დალაპარაკებოდა სერთოდ, სიჩუმეში ყოფნა ერჩივნა
-ოტო ყველაზე მეტად შენი იმედი უნდა მქონოდა და პირველი შენ მიღალატე? ამა უნდე ველოდო შენგან, რა დაგეართა რატომ შეიცვალე აზრები?
-არ მესმის ასე რამ გაგაბოროტა..?
- გამაბოროტა?.. შენი აზრით ბოროტებას ჩავდივარ?
-აბა რასაც ჩვენ ვაკეთბთ სიკეთეა? ვისთვის კეთდება ეს ყველაფერი, ამდენი სისხლი დაიღვარა და რისთვის.. რა არის მიზანი რომ ამდენი სისხლი ღირდეს?
-ჩვენ მომავალზე ვსაუბრობთ, ჩვენ მომავლისათვის ვიბრძით, რომ ჩვენს მომავალ თაობას ისე არავინ მოექცეს როგორც ჩვენ გვექცეოდნენ... ჩვენ სიკეთით და პატივისცემით მოგვიხსენიებს შემდგომი თობები და მადლოებსაც კი გვეტყვიან, ბუნებრივია მსხვერპლიც იქნება და საჭიროც კია, მარა რა მოსატანია მცირეოდენი მსხვერპლი დიდებული იდეისათვის
-მცირეოდენი მსხვერპლი ნოე?.. ასე თუ გაგრძელდა არც არავინ დარჩება მომავალის გასაგრძელებლად.
-პესიმიზმი შეგპარია ყმაწვილო... სიბერის ნიშანია თუ შიშის?- ჩაეცინა ნოეს
-ნახევარი საციყვეთი კატორღაში და მშენებლობაზე კვდება,  ნაწილი ომებში, საქმე კია რავინ აკეთებს და დანრჩენი შმიშილით დაიხოცება... და ვინ უნდ აიყოს ის მომავალი თობა რომელმაც უნდა დაგავფასოს ან მადენი სისხლი დაღვრისათვის მადლიერი იყოს, სირცხვილია ის რაც გავაკეთეთ, სირცხვილი
-მაშ შენ გინდა რომ ისევ ძველებურად იყოს ყველაფერი?-გაბრაზდა ნოე- ისე როგორც ადრე იყო? ყველა შენ რომ გგჩგრავდა და ყველა შენ რომ გირტყავდა, გარიყული ორმ ყავდი საზოგადოებას, მითხარი მაშნ არ გაგჩენია სურვილი რომ შური გეძიებინა ყველაზე?
-შეიძლება იმ მომენტში მეც ძაან გავბრაზებულვარ, მაგრამ მეც თუ ისევე მოვექეცი მათ როგორც ისინი მექცეოდნენ, ან უფრო უარესად, მაშინ რატო ვიქნები მათზე უკეთსი?  შენ მგონი ისევ აბეშურას სიკვდილი ვერ მოგინელებია, და ისევ სხვებს აბრალებ მის სიკვდილს?
აბეშურას ხსენებაზე ნოე ცახვსცხმ აიტანა
-ნუ ახსენებ მის სახელს, ამ ბინძური ხალხის გვერდით, ყველამ ის მიიღო რაც დაიმსახურა... და ვაკეთებთ იმას რაც უკეთესია.
ნოე აქეთ იქით დდიოდა აუზროდ ოთახში, შემდეგ დაცვის ციყვებს დაუძახა რა უთხრა რომ ოტო აქვე საპყრობილეში ჩეგდოთ მარტო, ისე რომ არავინ ყოლოდა დამლაპარაკებელი. თვითონ კი ჩაბნელებულ ოთახშ დარჩა და გათენაბამდე ტეთრად გაათენა რამე ფიქრებში:
 ,, ნუთუ ეს ღალატია,  ან დასაასრულისკენ ხომ არ მივდივართ, გამიგია რომ როცა გემი იძირება ვირთხები პირველები გარბიანო... ოტოს საქციელი  შემთხვევითი არაა, თითქოს ჩემს მებრძოლებს შორის იმედგაცრუებას ველოდო კიდევაც, მაგრამ ეს თუ ყველაზე ახლო მდგომი იქნებოდა? ამას არ ველოდი?.. თუ ველოდი?  თუ ოტო ასე ფიქრობს სხვა ციყვები რას ფიქრობენ ნეტავ?..  მართალია ცნობიერებისა და განათლების დონით დაბლა დგანან ვიდრე ოტო, მაგრამ მაინც შეიძლება ეჭვები მათშიც გაჩნდა, თუ აქამდე არ გაჩენილა ოტოს საქციელი უმალ დააფიქრებთ მათ, რა უნდა ვქნა სამაგალითოდ დავსაჯო ოტო? ეს სხვა დანარჩენებში ჩემს შიშს  გააღმავებს, და უფრო ერთპიროვნულად და პატივისცემით შევძლებ მართვას,  მაგრამ მათში ეჭვები უფრო და უფრო გაიზრდება, ერთს მეორე მიემატება მეორეს მესამე და ასე ზვავივით დიდძალი ძალა დაგროვდება, ჯობია კი ოტოს საქციელს ხელი დავაფარო დავივიწყო რაც მან ჩაიდინა, ვითომ არც არაფერი მომხდარა, რომ მებრზოლებმაც რამე არ იეჭვონ, მაგრამ მერე თვითონ ოტო? თვითონ ოტო არ იქნება საშიში?.."  ასე ფხიზლად გაატარა  ნოემ მტელი ღამე ფიქრში და საბოლოდ არმოცნდა რომ ვერც ვერაფერი მოიფიქრა, სიტუაცია იყო იმდენად ჩახლართული. მზეს ჯერ აოსვლაც არ ჰქონდა დაწყებული,  ნოე ადგა და დაცვას დაუძახა, რომ სასწრაფოთ  გამზადებულიყვნენ, ახლავე ურიელის სანახავად მიდიოდნენ.