(არასაბავშო პოლიტიკური ზღაპარი)
თავი 1
-მომისმინეთ ყველამ, ყველა ციყვმა, ვინც კი ამ ტყეში ბინადრობთ - თქვა ციყვმა ნოემ რომელიც ციყვების მეთაური იყო ამ ტყეში.- ეს ესაა გაზაფხული დაიწყო და ხომ იცით უკვე ზამთაიც მოვა.
-რა უბედურებაა, ყოველ გაზაფხულს ისევ ზამთარი რომ მოყვება.- თქვა პატარა ცელქმა ციყვმა, რომელსაც ყველანი თაზოს ეძახდნენ.
-დროა მუშაობას შევუდგეთ - მხარი აუბა ნოეს, მისმა მარჯვენმა ხელმა ციყვა ოტომ. თორემ ზამთარს მშივრები შევხდებით...
ოტო საკმაოდ უცნაური ფერის ციყვი იყო, და არავინ იცოდა და რატომ, არც დედას ჰგავდა და არც მამას, იყო სულ თეთრი, და თვალებიც კი სხვებისაგან განსხვავებული ჰქონდა. თუმცა ყველაზე ყოჩაღი იყო, და სხვებისგან განსხვავებით მეტს დარბოდა და მეტს აქტიურობდა, ბავშობიდანვე იმდენად სიყოჩაღე გამოიჩინა რომ სიყმაწვილეშივე გახდა ნოეს მარჯვენა ხელი.
-ნოე ბატონო-მიმართა ნოეს ოტომ- აქ უკვე ყველანი შეიკრიბნენ, შეგვიძლია დავიწყოთ იმის თქმა რაც გვინდოდა:
-მეგობრებო, როგორც იცით წლებია უკვე ამ ტყეში ვცხოვრობთ,- თაობები იზრდებოდენ და ბერდებოდნენ ამ ტყეში, ამ ტყეში ბევრი თხილი და გირჩია, რომლითაც ჩვენ ვიკვებებით, თუმცა სხვა ცხოველები რომლებიც ჩვენს ტყეში მოდიან იპარავან და გვიჭამენ ჩვენს საზრდოს, რაც უნდა იკრძალოს და ჩვენი ტყე ჩვენ უნდა დავიცვათ!
-კი მაგრამ ჩვენც ხომ მოგვაქვს საზრდო-სანოვაგო მდინარის გაღმიდან?- თქვა უხუცესმა ციყვა ურიელმა, რომელის ხნისაც ამ ციყვებს შორის მხოლოდ ერთი ორი შემორჩენილიყო.
-ეს იმიტომ მოგვაქვს საზრდო გაღმა ნაპირიდან რომ ისინი ჩვენს ტყეში შემოდიან და გვიჭამენ თხილს და კაკალს, როგორც იცით ჩვენს ტყეს ორივე მხრიდან მდინარე აკრავს, ფაქტიურად კუნძულზე ვცხოვრობთ, ეს მდინარე და ეს ტყე ჩვენს საზრდოს გვაძლევს, ამიტომ უნდა ავუკრზალოთ სხვებს აქ შემოსვლა, და ჩვენს კუნძლს ჩვენვე უნდ ა მივხედოთ. - ეს თქვა და ყველამ ერთხმად აიტაცა ნოეს გამონათქვამი, დაიწყეს ტაშის დაკვრა და შეძახილები.
-კი მაგრამ- წამოიძახა ურიელმა, თუმცა მისი ხმა არავის გაუგია, იმდენად ხმამაღლა გაჰკიოდნენ ცივები,. მოხუცი ურიელი იძულებული იყო ფეხზე წამომდგარიყო, ციყვებმა როგორც კი ურიელი ფეხზე წამომდგარი დაინახეს ყველანი გაერდნენ და სრული სიჩუმე ჩამოვარდა.
-მეგობრებო ერთი რამე იცოდეთ, ჩვენ თუ სხვებს ავუკრძალავთ ჩვენს ტყეში გადმოსვლას, მაშინ ისინიც აგვიკრძალავენ მდიანრის გადაღმა გასვლას და თავიანთ ტყეში შესვლას... და მერე ჩვენ რა გვეშველება? ჩვენ დავრჩებით მშივრები, ამ კუნძულზე რა საკვებიცაა ეს არ გვეყოფა მთელი წელი.
- ღრმად პატივცემულო ურიელ, მე მესმის რომ თქვენ გული შეგტკივათ გაღმა ნაპირის ტყეზე, თქვენი მეუღლე ზორაია ხომ გაღმა ნაპირიდან არის - თქვა ნოემ, წამოდგა და ერთი ტოტით მაღლა ახტა.- თქვენ იქ გყავთ ნათესავები და ისინი გადარდებთ, და ჩვენ რა ვქნათ ჩვენ, ჩვენს საჭმელს რომ გვიიჭამენ.
-ნოე, ცოტა მეტი პატივისცემა, გახსოვდეთ ვის ელაპარაკებით- გაბრაზდა ურიელი- მე ვამბობ იმას რომ ჩვენ ვსარგებლობთ იმათი ტყის საზრდოთი, და ასე სულ ტყუილ უბრალოდ გავიჩენთ მტრებს.
-მეგობრებო -დაიყვირა ნოემ - რა გირჩევნიათ, ჩვენი წილი საკვები როდემდე უნდა გვიჭამონ სხვებმა, ყველამ იცოდეს რომ ეს ჩვენი ტყეა... რას იტყვით ერთხელ და სამუდამოდ რომ გავყაროთ სხვები, ავაშენო ერთიანი სათავსო, სადაც შევინახავთ ხილს ნიგოზს და გირჩებს, ბევრი მუშაობაც არ დაგვჭირდება ზაფხულსაც ნაკლებ შრომაში გავატარებთ და ზამთარშიც გვეყოფა საჭმელი.
-კი მაგრამ-ისევ ჩაერთო ურიელი- სათავსოს აშენებას და ამდენი სანოვაგეს შეგროვებას ზამთრამდე როგორ მოვასწრებთ.? მგონი ჯობია ისევ კარგი მეზობლური ურთიერთობა შევინარჩუნოთ სხვა ცხოველებთან და გაღმა ნაპირთან. ნოე, თქვენ ჩემთნ შედარებით ახალგაზრდა ხართ და გული გერჩით, მე კიდევ გირჩევთ რომ ომს და მეზობლებთან დაპირისპირებას მშვიდობა ჯობია.
-თქვენ კი ბატონო ურიელ საკმაოდ მოხუცი ხართ იმისათვის რომ ჭკუა დამარიგოთ-წამოიყვირა ნოემ, ჩვენ ყველას გვინდა რომ ეს ტყე ჩვენი იყოს, ჩვენ მუხლიც გვერჩის და გულიც, ასე რომ ხელს ნუ გვიშლით.
-ვინაა თანახმა იმისთვის რომ ეს ტყე საბოლოოდ ჩვენ გვეკუთნოდეს?-დაიყვირა ნოემ, და ყველამ ერთხმად შეძახილი გაააგონა, სულ მცირე ხანში ეს ციყვების მშრომელი საზოგადოება გადაიქცა ბრბოთ, რომელიც თანახმა იყო გაეკეთებინა ყველაფეი რასაც კი ნოე ეტყოდა.
-მაშინ ყველანი მომყევით დავირაზმოთ, და ამ ტყიდან გავყაროთ ყველა სხვა ტყიდან გადმოსული ციყვები.- შეჰყვირა ნოემ. და ციყვებიც ერთხმად გაჰყვნენ ყველანი.
-ოტო, შენ მაინც ხომ ხარ უფრო დინჯი და ჭკვიანი, და შენ მაინც შეაჩერე ეს ხალხი,- გაეკიდა ოტოს, ურიელის მეუღლო ზორაია.
ოტომ გადახედა ზორაიას ვერაფერი ვერ უთხრა და კვლავ ციყვების ბრბოს გაყვა, რომლებიც მდინარის გაღმიდან გადმოსულ ციყვებს დაეძებდნენ განსადევლად, რომლებიც მხოლოდ იმის გამო იყვნენ ამ ტყეში შემოსულები, რომ აქაური წყაროს წყლითა და ბუნების სილამაზით დამტყკბარიყვნენ.
ათი წუთი არ იყო გასული მას შემდეგ რაც ნოემ ციყვებში მოწოდება გააკეთა რომ უკვე კუნძულზე საშინელი ამბები დატრიალდა. ყველა ადგილობრივი მცხოვრები სისასტიკიდ დაერია შემოსულ ციყვებს, ყველა ციყვი იმ ერთადერთი მორისკენ გარბოდა რომელიც მდინარეზე იყო გადებული, და ამ კუნძულს გაღმა ნაპირთან აკავშირებდა,
კუნძული რომელზეც ნოე და დანარჩენი ციყვები ცხოვრობდნენ, ერთი მდინარის ორ განატოტს შორის იყო განლაგებული, ერთი ნაპირი რომელიც შედარების ახლოს იყო ამ კუნძლს ერთი წაქცეული ხით უკავშირდებოდა, რომელიც რამოდენიმე ათეული წლის წინ სიბერის გამო წაქცეულიყო, გრიგალისთვის ვერ გაეძლო, ხოლო მეორე ნაპირი კუნძულიდან ისე შორს იყო რომ თუ ციყვები მაღალ ხეზე არ ავიდოდნენ მეორე სანაპიროს ვერც კი ხედავდნენ.
სწორედ ეს მორი იქცა სტუმრად მოსული ციყვების შველის ერთადერთ გზად, თუმცა ერთდროულად ამ მორს იმდენი ციყვი მიაწყდა რომ მორმა ვეღარ გაუძლო, და შუაზე ჩატყდა, ციყვები რომლებიც მორზე გადარბენა მოასწრეს გადარჩნენ, დანარჩენები კი მდინარეში ჩავარდნენ, ზოგმა ცურვა იცოდა და გაცურა ზოგი კი მდინარეში დაიხრჩო, ვინც მორზე გადარბენა ვერ მოასწრო იძულებული იყო შიშისგან მდინარეში გადამხტარიყო.
თავი 2
გამარჯვებული ციყვები ისევ მთავარი მუხის წინ შეიკრიბნენ, და სულმოუთმენლად ელოდენ ნოეს გამოჩენას, თავს გამარჯვებულად და ბედნიერად გრძნობდნენ, მაგრამ თითოეულისათვის რომ გეკითხათ რა უხაროდათ, და რა იყო მათ საქციელში გასახარებელი, ალბათ პასუხს ვერავინ გაგცემდათ.
გაყოყოჩებული მოაბიჯებდა ნოე მთავარი მუხისკენ, იმდენად გაყოყოჩებული მოდიოდა, თითქოს ცოტა სიმალეშიც გაიზარდაო, თმის ვარცხნილობაც ასე უცებ სად შეიცვალა... მოდიოდა და უკან მას ოტო მოყვებოდა, ოტო თითქოს იმაზე უფრო თეთრი იყო ვიდრე აქამდე, ნოესგან განსხვავებით, თავჩაღუნული მოდიოდა, და არავის უყურებდა. ნოემ რამდენიმე ნაბიჯი სწრაფად გადადგა და შემაღლებულ ქვაზე შემოდგა.
-მეგობრებო-მიმართა ციყვებს ნეომ, დღეს დიდი დღეა, დღეს ჩვენ მტერზე გამარჯვება მოვიპოვეთ, მტერი რომელიც ჩვენ შიგნიდან გვხრავდა, აქ აღარა.
-ნეტა ვინ იყო აქ მტერი?- ჩაილაპარაკა ურიელმა, მოკიდა თავის მეუღლეს ხელი და თავისი ფუღუროსკენ გაბრუნდა.
თუმცა ეს ჩალაპარაკება და ურიელის ზურგის შექცევა არ გამოპარვია ნოეს, გაბრაზება უფრო მოერია, და განაგრძო თავის მიმართვა ციყვებისადმი.
- მეგობრებო, ერთი რამ კიდევ უნდა გვახსოვდეს, მტერი კიდევ აქ არის, ჩვენს შორისაცაა მტერი, დღეს ბევრმა თქვენთაგანვა თავგამოდებით იბრძოლა, მაგრამ არიან ისეთებიც რომლებიც, არ იბრძოდნენ, რადგანაც მტერს თანაუგრძნობდნენ, ისინიც ჩვენი მტრები არიან... დღეს თუ არა ხვალ შეუწყობენ ხელს ჩვენი მტრების აქ შემოსვლას.
გაოგნებულმა ციყვებმა ერთმანეთს გადახედეს, ვერც კი ხვდებოდნენ თუ რაზე იყო საუბარი.
-დღეიდან ვიწყებთ ახლებულ ცხოვრებას და ახლებულ წესრიგს, ნაწილი ციყვებისა, რომლებიც შრომისმოყვარენი არიან დაიწყებენ სანოვაგის შეგროვებას, არა ყველა ცალცლაკე როგორც ადრე იყო, არამედ ყველანი ერთად, და მოვიტანთ ამ მუხის ფუღუროში რადგანაც ყველაზე დიდი ფუღურო ეს არის.
-კი მაგრამ, ამ ფუღუროში შენახული საკვები რას გვეყოფა-წარმოთქვა ერთმა ციყვმა რომელიც რბოლში იდგა.
-მართალია არ გვეყოფა, ამიტომ წყაროს თავზე რომ კლდის ბორცვია, იქ დავიწყებთ ახალი სურსათის შესანახი სანოვაგის მშენებლობა. ამის მშენებლობას სათავეში ჩაუდგება ლონგინოზი, რომელიც როგორც იცით თავისი გამოგონებით ბევრ სახეირო რამეს აკეთებს, და მერე ყველა სანოვაგეს იქ გადავიტანთ. ხოლო ოტოს მეთაურობით მოხდება საზღვრის კონტროლი რომ მტერი აქ კვლავ არ დაბრუნდეს.
ამ დღიდან ციყვების ცხოვრება შეიცვალა, ყველანიკოლექტიურად მუშაობდა, მუშაობდა ისე როგორც ამას ნოე იტყოდა, ყველა ციყვი რომელსაც უკვე დაწყებული ჰქონდა სარჩო სანოვაგეს შეგროვება ვალდებული იყო ყველაფერი საერთო ფუღუროში შეეტანათ. ოტო კი დარბოდა კუნძულის გარშემო და ცდილობდა კუნძულიდან გასასვლელი და შემოსასვლელი ჩაეკეტა და გაეკეთებინა ყველაფერი რასაც ნოე ეტყოდა.
ციყვების რამოდენიმე ოჯახმა სცადა კუნძულიდან გაქცეულიყო და გაღმა ნაპირზე გასულიყო, მაგრამ ოტომ დ ა მისმა რაზმმა დაიჭირეს და წყალში დაახრჩვეს, ამის შემდეგ კუნძულიდან წასვლას ვერვავინ ბედავდა, კუნძულზე შემოსვლა კი არც არავის ადარდებდა დიდად, ასე ძირითადად საზღვრის კონტროლი ექვემდებარებოდა იმას რომ კუნძულიდან არავინ გაქცეულიყო.
თავი 3
სამიოდე კვირის შემდეგ ნოემ კვლავ მოაწყო ციყვების შეკრება დიდი მუხის წინ მთავარ ბორცვზე, ოღონდ ამჯერად თვითონ არავისთვის დაუძახია ყველა ოტომ შეკრიბა, ყველა მცხოვრებს მოუყარა თავი, და ყველანი ნოეს გამოჩენას ელოდა, ნოეც აგვიანებდა.
-ბატონო ურიელ - რა ხდება რაშია საქმე ხომ არ იცით?- ჰკითხა ურიელს ერთერთმა კუნძულის ბინადარმა,
-არა ბატონო, მე ვინ რას მეკითხება, მოვა ნოე და ყველაფერს გავარკვევთ.
-კი მაგრამ ბატონო ურიელ, ამდენი წელი ყველა პატივს გცემდა ამ კუნძულზე, და ყველა თქვენს აზრს გეკითხებოდათ, და ეხლა რატო არაფერში არ მონაწილეობთ, ხომ ხედავთ როგორ ყველაფერი კარგად მიდის.
-რა მიდის კარგად- გაუკვირდა ურიელს
-როგორ ამდენი სანოვაგე შევაგროვეთ და... ეს რა ცუდია??
- ამდენი სანოვაგე???-იკითხა ურიელმა- ეს ვის რას ეყოფა, ? ,ადრე ყველა ციყვი დ ა ყველა ოჯახი თავისთვის მუშაობდა რათა თავისი სანოვაგე შეეგროვებინა, ეხლა კი ნახევარი ხან სად დარბის და ხან სად და არ მუშაობს, ვისაც რა ჰქონდა შეგროვილი იმასაც აქ მოატანინეს, ეს რაც აქ არის, ეს ეყოფა მთელ საციყვეთს.
-კი მაგრამ ბატონო ურიელ, ჯერ ხომ ზაფხულიც არ დაწყებულა და ყვეალფერი წინ არის. მოვასწრებთ შეგროვებაას.
-ასეთი ტემპებით თუ გავაგრძელებთ მუშაობას ბევრს მოვასწრებთ.
-თქვენ რამდენი ჩააბარეთ ბატონო ურიელ- ჰქკითხა ნიშნის მოგებით ურიელს ახალგაზრდა ციყვა.
-მე რაც მქონდა ის სულ წამართვეს.
-როგორც ამბობენ ძალიან ცოტა წაურთმევიათ- ისევ შეჰბედა ახალგაზრდა ციყვმა, რომელიც ბრობსთან ერთად ელოდა ნოეს გამოსვლას.
-შვილო, მე მოხუცი ვარ, მართალია შრომით იმდენს ვერ ვშრომობ რასაც შენს ასაკში ვშრომობდი, მაგრამ საჭმელსაც ცოტას ვჭამ, მე ყოველთვის შემეძლო მეშოვნა იმდენი რამდენსაც მე და ჩემი ოჯახი მოვიხმართ და სხვისთვის არასდროს არაფერი მითხოვია.
-ჩვენ კი ახალ თაობას იმდენის შეგროვება შეგვიძლია, რომ ჩვენც ვჭამოთ და სხვასაც ვაჭამოთ, ასე რომ მაგაზე ნუ იდარდებთ... უპასუხა ახალგაზრდა ციყვმა.
-ნოე მოდის, ნოე.... გაისმა უცებ ხმა.
ციყვებმა ჩოჩქოლი დაიწყეს, ყველას უნდოდა ნოე დაენახათ.
ნოე მედიდურად მოაბიჯებდა, უკან ოტო და რამოდენიმე ციყვი მოყვებოდა, ნოეს ხელზე ხელთათმანები ეკეთა, თმებიც გვერდძე ჰქონდა გადავარცხნილი, მოდიოდა და ზევით იყუდებოდა, შედგა შემაღლებულ ადგილზე, ხელთათმანები ნელ-ნელა გაიხადა, ხალხს გადახედა, თვალი გადაავლო და მიმართა ციყვებს:
-მოგესალმებით მეგობრებო - მადლობას მოგახსენებთ მობრძანებისათვის, გილოცავთ ყველა იმ წარმატებას რაც კი ერთად მიგვიღწევია, მთლიანად ვიცავთ და ვაკონტროლებტ ჩვენს ტერიტორიას, ვაგროვებთ სარჩოს-სანოვაგეს, ლონგინოზი მალე დაასრულებს ახალი სანოვაგის მშენებლობას და ყველაფერს იქ გადავიტანთ.... მართალია ბევრი თქვენგანი ფიქრობს რომ ჩვენ ნელა ვმუშაობთ და აღნიშნული სარჩო არ გვეყოფა, მაგრამ რა თქმა უნდა ეს ასე არ არის.- ეს თქვა და მზერა ურიელისკენ მიაპყრო, დიდხანს უყურებდა ურიელს, თვალი თვალში გაუყარა და ისე ყურებდა, ურიელიც თითქოს გაოგნდა, ნოე იმეორებდა იმას რაც ორი წუთის წინ თვითნ თქვა, თუმცა მიხვდა იმასაც რომ არ გაუჭირდებოდა ნოეს გაოგო ის თუ რას საუბრობდა ურიელი ან რას ფიქრობდა.
-ეს რა თქმა უნდა ყველაფერი ტყუილია- განაგრძო ნოემ, ჩვენ აქამდე ბევრი საქმე გვონდა, ასე რომ ეხლა ერთი-ორად შევუდგებით შეგროვებას, და წლის ბოლომდე ყველაფერს მოვასწერებთ. სანერვიულო არაფერი გვაქვს, ეხლა მთავარი ისაა რომ რაც ამ კუნძულზე თხილია, შევაგროვოთ ზამთრისთვის,
ეს თქვა, ცოტა შეისვენა, ხელთათმანი კვლავ ხელზე გაიკეთა და ციყვებს მიმართა
- თუმცა, ერთი რამე ყველამ უნდა იცოდეს, მტერს არც გარეთ დავინდობთ და არც შიგნით, ვისაც არ ენდომება ჩვენი კეთილდღეობისათვის შრომა ის აუცილებლად დასჯილი იქნება, ჩვენ ყველამ ამ კუნძულისათვის ვიბრძოლეთ, მტერი გავყარეთ და ეხლა ისინი ცდილობენ აქედან გაიქცნენ?.. გაიქცნენ იმიტომ რომ არ უნდათ სხვა ციყვებისათვის იმუშავონ, სხვა ციყვები რომლებიც არ მუშაობენ მხოლოდ იმიტომ რომ ისინი მათ კეთილდღეობაზე ზრუნავენ, იცავენ მათ ტერიტორიას მტრისაგან, აშენებენ საერთო სანოვაგეს, არ შეიძლება იჯდე და მარტო საკუთარ მუცელზე და თავზე ფიქრობდე.
ეს თქვა და ოტოს გასძახა,
ოტოს მეთაურობით რამოდენიმმა ციყვა გამოიყვანა ორი ციყვი, ხელებ შეკრული,
-აი შეხედეთ-კვლავ დაიყვირა ნოემ- ესენი არიან მორალატე ციყვები, ისი ცდილობდნენ ჩვენი ტყიდან გაქცევას, და სხვა ტყეში დასახლებას, ღამის გუშაგებმა დაიჭირეს, როცა ხელნაკეთი გემით ცდილობდნენ გაქცევას, ჩვენ ყველანი ვზრუნავთ იმაზე რომ ჩვენ და მომავალმა თაობამ კარგად იცხოვროს, და ესენი კი ძირს გვითხრიან გარბიან იქ სადაც მტერია, და აპირებენ მათთან ცხოვრებას და მერე ჩევნზე თავდასხმას. რა სასჯელი უნდა იყოს ამათთვის???
-ჩავქოლოთ-წამოიძახა ვიღაცამ
-იმ მდინარეში ჩავაგდოთ საიდანაც გაქცევა უნდოდათ.
-ჩავქოლოთ...
-მეგობრებო... -დაიყვირა ნოემ- ნუ ვიქნებით ასეთი ბოროტებიც, ჩვენ შეგვიძლია მათ ვაიძულოთ იმუშავონ ყველას სასარგებლოთ და ბედნიერები იქნებიან, წავიდნენ და იმუშავონ სანოვაგის ასაშენებლად, შემდეგ იქ შენახული სარჩო მათაც შეხვდებათ ზამთარში.
ეს თქვა ნოემ და ქვევით ჩამოხტა ურიელთან, მიუახლოვდა, ურიელის მეუღლეს ხელზე ეამბორა და ურიელს მიესალმა:
-მოგესალმებით ღრმად პატივცემულო ურიელ. ხომ კარგად ბრძანდებით,
-რა მიჭირს, უბრალოდ ამდენ სიახლესთან შეგუება მიჭრს.
-არაუშავს სამაგიეროდ ეს სიახლეები ყველასათვის სასიკეთოა... თქვენც ხომ შეიტანეთ წვლილი ამ საერთო სანოვაგეში... მართალია მცირედი წვლილი მაგრამ მაინც...
-მე იმდენს ყოველთვის ვმუშაობდი, რომ ჩემი თავი გამომეკვება, ამ ხანდაზმულ კაცს გუშინ დაბადებულ დღნაშვებს ნუ მადარებ..
-არა რას ბრძანებთ პატივცემულო ურიელ, თქვენ და ქალბატონი ზორაია იმდენად პატივცემული ადამიანები ხართ რომ თქვენ დროს ტყეში თხილის და კეკნკრის შეგროვებაში არ უნდა კარგავდეთ, ამას სხვა ვინმე უნდა აკეთებდეს, თქვენ კი თქვენი ინტელექტუალური შესაძლებლობებით ჩვენს საზოგადოებას უნდა გამოადგეთ.
-რავიცი აბა რა გითხრა.
-არც არაფერი-შეაწყვეტინა ნოემ,- თუ დრო გაქვთ წამობრძანდით სანოვაგის მშენებლობას დავხედოთ. და საკუთარი თვალით ვნახოთ ყველაფერი.
-მეც წამიყვანეთ!-დაიყვირა პატარა თაზომ რომელიც ურიელის უკან იდგა და არცერთი სიტყვა არ გამოპარვია თუ რაზე საუბრობდნენ ურიელი და ნოე.
-არა შენ ჯერ პატარა ხარ-უპასუხა ზორაიამ- ამ სიშორეზე მშობლებისგან წასვლა რა შენი საქმეა, წადი შენ დედიკოს მიეხმარე
-ქალბატონო ზორაია- წამოვიდეს რა პრობლემაა-თქვა ნოემ- ეს ხომ ჩვენი მომავალი თაობა, ნახონ თუ როგორ მუშაობენ უფროსი თაობა ამთი კეთილდღეობისათვის.
-რა მიჭირს, უბრალოდ ამდენ სიახლესთან შეგუება მიჭრს.
-არაუშავს სამაგიეროდ ეს სიახლეები ყველასათვის სასიკეთოა... თქვენც ხომ შეიტანეთ წვლილი ამ საერთო სანოვაგეში... მართალია მცირედი წვლილი მაგრამ მაინც...
-მე იმდენს ყოველთვის ვმუშაობდი, რომ ჩემი თავი გამომეკვება, ამ ხანდაზმულ კაცს გუშინ დაბადებულ დღნაშვებს ნუ მადარებ..
-არა რას ბრძანებთ პატივცემულო ურიელ, თქვენ და ქალბატონი ზორაია იმდენად პატივცემული ადამიანები ხართ რომ თქვენ დროს ტყეში თხილის და კეკნკრის შეგროვებაში არ უნდა კარგავდეთ, ამას სხვა ვინმე უნდა აკეთებდეს, თქვენ კი თქვენი ინტელექტუალური შესაძლებლობებით ჩვენს საზოგადოებას უნდა გამოადგეთ.
-რავიცი აბა რა გითხრა.
-არც არაფერი-შეაწყვეტინა ნოემ,- თუ დრო გაქვთ წამობრძანდით სანოვაგის მშენებლობას დავხედოთ. და საკუთარი თვალით ვნახოთ ყველაფერი.
-მეც წამიყვანეთ!-დაიყვირა პატარა თაზომ რომელიც ურიელის უკან იდგა და არცერთი სიტყვა არ გამოპარვია თუ რაზე საუბრობდნენ ურიელი და ნოე.
-არა შენ ჯერ პატარა ხარ-უპასუხა ზორაიამ- ამ სიშორეზე მშობლებისგან წასვლა რა შენი საქმეა, წადი შენ დედიკოს მიეხმარე
-ქალბატონო ზორაია- წამოვიდეს რა პრობლემაა-თქვა ნოემ- ეს ხომ ჩვენი მომავალი თაობა, ნახონ თუ როგორ მუშაობენ უფროსი თაობა ამთი კეთილდღეობისათვის.
თავი 4
გზას მიუყვებოდენ ნოე, ურიელი, ურიელის მეუღლე ზორაია, რომელსაც ხელჩაჭიდებული მოყავდა პატარა თაზო, ოტო რომელიც უკან მოყვებოდათ, და კიდევ რამდენიმე ძლიერი მხარბეჭიანი ციყვი რომელიც ამ დღეების მერე სულ თან დაყვებოდა ნოეს, როგოც პირადი დაცვა, თითქოს ვინმესგან ესაჭოებოდა დაცვა. ეს დაცვა სამი ციყვი სპეციალურად ყავდა შერჩეული, კუნთმაგარი და გონება შესუსტებული, რომლებიც დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებდენ და მხოლოდ ბრძანებების შესრულება შეეძლოთ, თუნდაც ეს ბრძანება არც ისე სახარბიელო და ჰუმანური ყოფილიყო, მაგრამ ეს მათ სულაც არ აწუხებდათ, ამიტომ ასე მორჩილად დაჰყვებოდა ყველა ნოეს და მის ბრძანების გაცემას ელოდებოდა ხოლმე. ამ ციყვებს ნოე მას შემდეგ დაუმეგობრდა რაც კუნძულზე შემოვიდა, თავიდანვე მიხვდა რომ მათი მართვა შეეძლო და მალე სამეგობროშიც ლიდერი გახდა. ოტო კი თავდახრილი მოდიოდა და მოჰყვებოდა ურიელს და ნოეს, რამდენჯერმე ურიელმა გადახედა ოტოს მაგრამ ოტო თვალს არიდებდა და ქვემოთ იყურებოდა.
ცოტა მოგვიანებით გამოჩნდა ციყვების ჩოჩქოლი, როცა ყველანი შემაღლებულ გორაზე ავიდნენ და ქვევით დაიწყეს დაღმასვლა, სანოვაგე რომელსაც ციყვები აშენებდნენ ოდნავ იყო აცდენილი მიწას ისიც მხოლოდ ცალი მხარე, ცალი მხრიდან კი ჯერ კიდევ მიწა გაჰქონდათ.
ამ დროს ურიელმა ნოეს გადახედა, ნოეს სახეზე აშკარად უსიამოვნება შეატყო, ლონგინოზი რომელიც მშენებლობას თავზე ედგა, ნოეს დანახვაზე მაშინვე ნოესკენ გამოემართა გზად შეეგება და მიესალმა:
-კი მაგრამ ასე ნელა რატომ მუშაობთ-გაბრაზება ვერ დაფარა ნოემ, პირდაპირ საქმეზე გადავიდა, არც კი მისალმებია ლონგინოზს,
-კი მაგრამ, მუშა ხელი არ მყავს საკმარისი, ისედაც დღედაღამე ვმუშაობთ
-ეს რასაც აქ არის სამი კვირის ნამუშევასრ ჰგავს?
-კი მაგრამ, ჩვენ დღედაღამე ვმუშაობთ, სამი დღის წინ მოვარდნილმა ქარმა ერთი კედელი წაგვიქცია და თავიდან გაგვიჩნდა ასაშენებელი.
-ესე არ ივარგებს საქმე, ტემპები უნდ ადავაჩქაროთ, აი ორი ახალი მუშა მოგიყვანე, ყურადღებით იყავი არ გაგვექცნენ, ამათ ზედამხედველი დაუნიშნე.
-ნოე ბატონო-მიმართა ლონგინოზმა
ნოეს თითქოსდა ესიამოვნა ბატონოთი მიმართვა, ეს პირველი იყო ვინც ასე მიმართა, თითქოს წელშიც გაიმართა და ყველას წევიდან გადაჰხედა.
-გისმენ ლონგინოზ, აბა რა ხდება
-აუცილებლად მინდა მუშა ხელის დამატება, თან ორი ამდენის რომ შემოდგომამდე მოვასწროთ ამ სანოვაგის მშენებლობა.
-ხო კარგი რამეს მოგიფიქრებ, იქნება ხალხი
ნოე ჩაფიქრდა მშენებლობას გადახედა, მართლაც რომ ცოტა ციყვი მუშაობდა იმისათვის რომ ამხელა სანოვაგე აეშენებინათ, ჩაფიქრებისაგან ტუჩზე იკბინა და ურიელს გადახედა.
-რას იტყვით ბატონო ურიელ??
-რა უნდა ვთქვა?-გაუკვრდა ურიელს, რომელიც ამ დროს ყურადღებით აკვირდებოდა მშენებლობას და სხვა ციყვებს
-მშენებლობაზე რას იტყვით? ტემპები არც მე მომწონს, უნდა დავაჩქარებინოთ, მუშახელია აუცილებლად საჭირო, და ზედამხედველებიც რომ ეს მუშა ხელი აკონტროლოს.
-კი მაგრამ თუ მთელი საციყვეთი სანოვაგის მშენებლობას დაიწყებს, მაშინ თვით სანოვაგეს ვინ შეაგროვებს, აქ შესანახი აღარაფერი არ გვექნება.
-თანაც თუ კიდევ ზედამხედველებიც უნდ დააყენოთ თავზე, იმატაც დროა რექნება სარჩოს შესაგროვებლად.
-მოკლედ რა ხართ ეს ძველი თაობა. არ გვაცლით ახალგაზრდებს მუშაობას, არ გინდათ ხომ რამე უკეთესობისაკენ შეიცვალოს, და ყველამ უკეთესად ვიცხოვროთ... თუ მოვინდომებთ ყველაფერს მოავსწრებთ, სანოვაგესაც ავაშებეთ და იმდენი თხილი გექნება რომ ორი წელიც გვეყოფა.
-რა ვქნა არ მესმის ამ სიახლეების... როცა ყველანი შრომობდით ჩვენს სანოვაგეს ძლივს ვაგროვებდით, და ეხლა მხოლოდ თუ ნახევარი საციყვეთი იმუშავებს, მთელი ციყვებისათვის ზამთრის სარჩოს როგორ მოაგროვებს?
-თქვენ მააგზე არ იდარდოთ.... ყველაფერი მოესწრება- გაბრაზებით უპასუხა ნოემ და მშენებარე კედელზე ახტა, უკვე აშკარად აღარ უნდოდა ურიელთან საუბარი. და ყურადღბის გადასაყვანად პატარა ციყვ თაზოს დაუძახა ,,მოდი მშენებლობას დაგათვალიერებინებო"
ურიელმა აქეთ იქით გაიხედ გამოიხედა, მშენებლობას გადახედა, მერე იქვე თავის სიახლოვეს მყოფ ოტოს შეჰხედა და თავისთან უხმო, ისე რომ ნოეს არ დაუნახია.
-ოტო შვილო მითხარი, რატომ ღებულობ ამ ყველაფერშ მონაწილეობას, შენ მართლა გჯერა რომ ესენი ყველაფერს ააშენებენ, გჯერე იმის რომ გაღმა ნაპირელები ჩვენი მტრები იყვნენ და ისინი რომ გავყარეთ ეხლა ყველაფერი კარგად იქნება, გჯერა იმის რომ თუ ციყვების მესამედი იმუშავებს მარტო სარჩოს შესაგროვებლად მათი შეგროვილი სარჩო მთელ ციყვებს ეყოფა?
გზას მიუყვებოდენ ნოე, ურიელი, ურიელის მეუღლე ზორაია, რომელსაც ხელჩაჭიდებული მოყავდა პატარა თაზო, ოტო რომელიც უკან მოყვებოდათ, და კიდევ რამდენიმე ძლიერი მხარბეჭიანი ციყვი რომელიც ამ დღეების მერე სულ თან დაყვებოდა ნოეს, როგოც პირადი დაცვა, თითქოს ვინმესგან ესაჭოებოდა დაცვა. ეს დაცვა სამი ციყვი სპეციალურად ყავდა შერჩეული, კუნთმაგარი და გონება შესუსტებული, რომლებიც დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებდენ და მხოლოდ ბრძანებების შესრულება შეეძლოთ, თუნდაც ეს ბრძანება არც ისე სახარბიელო და ჰუმანური ყოფილიყო, მაგრამ ეს მათ სულაც არ აწუხებდათ, ამიტომ ასე მორჩილად დაჰყვებოდა ყველა ნოეს და მის ბრძანების გაცემას ელოდებოდა ხოლმე. ამ ციყვებს ნოე მას შემდეგ დაუმეგობრდა რაც კუნძულზე შემოვიდა, თავიდანვე მიხვდა რომ მათი მართვა შეეძლო და მალე სამეგობროშიც ლიდერი გახდა. ოტო კი თავდახრილი მოდიოდა და მოჰყვებოდა ურიელს და ნოეს, რამდენჯერმე ურიელმა გადახედა ოტოს მაგრამ ოტო თვალს არიდებდა და ქვემოთ იყურებოდა.
ცოტა მოგვიანებით გამოჩნდა ციყვების ჩოჩქოლი, როცა ყველანი შემაღლებულ გორაზე ავიდნენ და ქვევით დაიწყეს დაღმასვლა, სანოვაგე რომელსაც ციყვები აშენებდნენ ოდნავ იყო აცდენილი მიწას ისიც მხოლოდ ცალი მხარე, ცალი მხრიდან კი ჯერ კიდევ მიწა გაჰქონდათ.
ამ დროს ურიელმა ნოეს გადახედა, ნოეს სახეზე აშკარად უსიამოვნება შეატყო, ლონგინოზი რომელიც მშენებლობას თავზე ედგა, ნოეს დანახვაზე მაშინვე ნოესკენ გამოემართა გზად შეეგება და მიესალმა:
-კი მაგრამ ასე ნელა რატომ მუშაობთ-გაბრაზება ვერ დაფარა ნოემ, პირდაპირ საქმეზე გადავიდა, არც კი მისალმებია ლონგინოზს,
-კი მაგრამ, მუშა ხელი არ მყავს საკმარისი, ისედაც დღედაღამე ვმუშაობთ
-ეს რასაც აქ არის სამი კვირის ნამუშევასრ ჰგავს?
-კი მაგრამ, ჩვენ დღედაღამე ვმუშაობთ, სამი დღის წინ მოვარდნილმა ქარმა ერთი კედელი წაგვიქცია და თავიდან გაგვიჩნდა ასაშენებელი.
-ესე არ ივარგებს საქმე, ტემპები უნდ ადავაჩქაროთ, აი ორი ახალი მუშა მოგიყვანე, ყურადღებით იყავი არ გაგვექცნენ, ამათ ზედამხედველი დაუნიშნე.
-ნოე ბატონო-მიმართა ლონგინოზმა
ნოეს თითქოსდა ესიამოვნა ბატონოთი მიმართვა, ეს პირველი იყო ვინც ასე მიმართა, თითქოს წელშიც გაიმართა და ყველას წევიდან გადაჰხედა.
-გისმენ ლონგინოზ, აბა რა ხდება
-აუცილებლად მინდა მუშა ხელის დამატება, თან ორი ამდენის რომ შემოდგომამდე მოვასწროთ ამ სანოვაგის მშენებლობა.
-ხო კარგი რამეს მოგიფიქრებ, იქნება ხალხი
ნოე ჩაფიქრდა მშენებლობას გადახედა, მართლაც რომ ცოტა ციყვი მუშაობდა იმისათვის რომ ამხელა სანოვაგე აეშენებინათ, ჩაფიქრებისაგან ტუჩზე იკბინა და ურიელს გადახედა.
-რას იტყვით ბატონო ურიელ??
-რა უნდა ვთქვა?-გაუკვრდა ურიელს, რომელიც ამ დროს ყურადღებით აკვირდებოდა მშენებლობას და სხვა ციყვებს
-მშენებლობაზე რას იტყვით? ტემპები არც მე მომწონს, უნდა დავაჩქარებინოთ, მუშახელია აუცილებლად საჭირო, და ზედამხედველებიც რომ ეს მუშა ხელი აკონტროლოს.
-კი მაგრამ თუ მთელი საციყვეთი სანოვაგის მშენებლობას დაიწყებს, მაშინ თვით სანოვაგეს ვინ შეაგროვებს, აქ შესანახი აღარაფერი არ გვექნება.
-თანაც თუ კიდევ ზედამხედველებიც უნდ დააყენოთ თავზე, იმატაც დროა რექნება სარჩოს შესაგროვებლად.
-მოკლედ რა ხართ ეს ძველი თაობა. არ გვაცლით ახალგაზრდებს მუშაობას, არ გინდათ ხომ რამე უკეთესობისაკენ შეიცვალოს, და ყველამ უკეთესად ვიცხოვროთ... თუ მოვინდომებთ ყველაფერს მოავსწრებთ, სანოვაგესაც ავაშებეთ და იმდენი თხილი გექნება რომ ორი წელიც გვეყოფა.
-რა ვქნა არ მესმის ამ სიახლეების... როცა ყველანი შრომობდით ჩვენს სანოვაგეს ძლივს ვაგროვებდით, და ეხლა მხოლოდ თუ ნახევარი საციყვეთი იმუშავებს, მთელი ციყვებისათვის ზამთრის სარჩოს როგორ მოაგროვებს?
-თქვენ მააგზე არ იდარდოთ.... ყველაფერი მოესწრება- გაბრაზებით უპასუხა ნოემ და მშენებარე კედელზე ახტა, უკვე აშკარად აღარ უნდოდა ურიელთან საუბარი. და ყურადღბის გადასაყვანად პატარა ციყვ თაზოს დაუძახა ,,მოდი მშენებლობას დაგათვალიერებინებო"
ურიელმა აქეთ იქით გაიხედ გამოიხედა, მშენებლობას გადახედა, მერე იქვე თავის სიახლოვეს მყოფ ოტოს შეჰხედა და თავისთან უხმო, ისე რომ ნოეს არ დაუნახია.
-ოტო შვილო მითხარი, რატომ ღებულობ ამ ყველაფერშ მონაწილეობას, შენ მართლა გჯერა რომ ესენი ყველაფერს ააშენებენ, გჯერე იმის რომ გაღმა ნაპირელები ჩვენი მტრები იყვნენ და ისინი რომ გავყარეთ ეხლა ყველაფერი კარგად იქნება, გჯერა იმის რომ თუ ციყვების მესამედი იმუშავებს მარტო სარჩოს შესაგროვებლად მათი შეგროვილი სარჩო მთელ ციყვებს ეყოფა?
-არ ვიცი, არ ვიცი ბატონო ურიელ რა გიპასუხო.
-ოტო-ჩაერია ზორაია-შენ ხომ შრომელი ბიჭი ხარ ყოველთვის კარგად შრომობდი, და ეხლა ეს ჯარისკაცობა რაში დაგჭირდა.
-იცი დეიდა ზორია-დაფირდა ოტო-თვენ ხომ იცით, იმის გამო რომ გასხვავებული ვარ სხვებისგან, ყოველთვის გარიყული ვიყავი, დაბადებიდან როგორც კი ასეთი თეთრი აღმოვჩნდი, მამამაც კი უარი თვა ჩემზე და სახლიდან წავიდა, არც ძმა მყოლია და ა რც და, ჩემი სითეთრის გამო ყოველთვის დამცინოდნენ, ამ ქვეყანაზე საკუთრი დედის გარდა მხოლოდ თქვენი ოჯახი იყო რომელიც თბილად მექცეოდა და არ დამცინოდა, ეხლა კი რაც ნოემ ამდენი საქმეები ჩამაბარა, უკვე ყველა ზრდილობიანად მომართავს, ჩემს სიტყვას ფასი აქვს, ჩემს ბრძანებებს ასრულებენ... და ცუდსაც არაფერს არ ვაკეთებ, ვაკონტროლებ საზღვრებს რომ არავინ შემოვიდეს...
-და არავინ წავიდეს-ჩაეჭრა საუბარში ურიელი- ხომ ხედავ რომ ჩვენს ტყეში აღარავის უდნა შემოსვლა, აქედან წასვლა კი რამდენს უნდა და შენ კი არავის უშვებ, აქ რომ კარი ყოფილიყოს ყოფნა ამდენი გამქცევის სურვილი არავის ექნებოდა, ახალგაზრდა ხარ და ჯერ არ გესმის, ეს ყვეალფერი ასე იოლად არ დამთავრდება და ეს ყველაფერი მხოლოდ დასაწყისია, შემდეგ ისე დაიწყებ სხვა ცუდი რაღაცეების გაკეთებას ნოეს დავალებით რომ ვერც კი გაიაზრებ რომ ცუდ რაღაცას აკეთებ, იცოდე სიკეთის სახელით ჩადენილი ბოროტებაც კი უდიდესი ბოროტებაა ამ ქვეყანაზე.
ურიელმა ეს თქვა და შინისაკენ გაბრუნდა, ოტო დიდხანს უყურებდა თუ როგორ მიდიოდა ეს ორი მოხუცი ხელჩაკიდებული, თითქოს მეტი სიბერეც შეატყო, თითქოს მათი ნაბიჯები უფრო დამძიმებულიყო ვიდრე ადრე, ოტო დიდხანს გაჰყუდებდა გორას რომელიც ურიელმა და ზორაიამ გადაიარეს, მას მერეც დითხანს იყურებოდა იქით როცა უკვე მოხუცები აღარ ჩანდნენ... ჩაფიქრებული იყო დიდხანს, მანამ სანამ ნოეს ძახილმა არ გამოაფხიზლა.
-ოტო-ჩაერია ზორაია-შენ ხომ შრომელი ბიჭი ხარ ყოველთვის კარგად შრომობდი, და ეხლა ეს ჯარისკაცობა რაში დაგჭირდა.
-იცი დეიდა ზორია-დაფირდა ოტო-თვენ ხომ იცით, იმის გამო რომ გასხვავებული ვარ სხვებისგან, ყოველთვის გარიყული ვიყავი, დაბადებიდან როგორც კი ასეთი თეთრი აღმოვჩნდი, მამამაც კი უარი თვა ჩემზე და სახლიდან წავიდა, არც ძმა მყოლია და ა რც და, ჩემი სითეთრის გამო ყოველთვის დამცინოდნენ, ამ ქვეყანაზე საკუთრი დედის გარდა მხოლოდ თქვენი ოჯახი იყო რომელიც თბილად მექცეოდა და არ დამცინოდა, ეხლა კი რაც ნოემ ამდენი საქმეები ჩამაბარა, უკვე ყველა ზრდილობიანად მომართავს, ჩემს სიტყვას ფასი აქვს, ჩემს ბრძანებებს ასრულებენ... და ცუდსაც არაფერს არ ვაკეთებ, ვაკონტროლებ საზღვრებს რომ არავინ შემოვიდეს...
-და არავინ წავიდეს-ჩაეჭრა საუბარში ურიელი- ხომ ხედავ რომ ჩვენს ტყეში აღარავის უდნა შემოსვლა, აქედან წასვლა კი რამდენს უნდა და შენ კი არავის უშვებ, აქ რომ კარი ყოფილიყოს ყოფნა ამდენი გამქცევის სურვილი არავის ექნებოდა, ახალგაზრდა ხარ და ჯერ არ გესმის, ეს ყვეალფერი ასე იოლად არ დამთავრდება და ეს ყველაფერი მხოლოდ დასაწყისია, შემდეგ ისე დაიწყებ სხვა ცუდი რაღაცეების გაკეთებას ნოეს დავალებით რომ ვერც კი გაიაზრებ რომ ცუდ რაღაცას აკეთებ, იცოდე სიკეთის სახელით ჩადენილი ბოროტებაც კი უდიდესი ბოროტებაა ამ ქვეყანაზე.
ურიელმა ეს თქვა და შინისაკენ გაბრუნდა, ოტო დიდხანს უყურებდა თუ როგორ მიდიოდა ეს ორი მოხუცი ხელჩაკიდებული, თითქოს მეტი სიბერეც შეატყო, თითქოს მათი ნაბიჯები უფრო დამძიმებულიყო ვიდრე ადრე, ოტო დიდხანს გაჰყუდებდა გორას რომელიც ურიელმა და ზორაიამ გადაიარეს, მას მერეც დითხანს იყურებოდა იქით როცა უკვე მოხუცები აღარ ჩანდნენ... ჩაფიქრებული იყო დიდხანს, მანამ სანამ ნოეს ძახილმა არ გამოაფხიზლა.
(გაგრძელება იქნება....)
